In een ver verleden was ik 60 kilo lichter, sportief en ambitieus. Net zoals vele andere kleine jongetjes met grote dromen liep ook ik in een shirtje van mijn favoriete voetbalclub en had ik posters van Patrick Kluivert en Jari Litmanen aan de muur. Op elk trapveldje denderde ik mijn leeftijdsgenootjes voorbij en fantaseerde ik mezelf tussen de godenzonen van Ajax. Ik heb in die tijd menig bokaal de lucht in gehouden en heb in mijn hoofd een betere staat van dienst dan Johan Cruijff. Heerlijk die speelse gedachtengang die helaas niet geverifieerd kan worden op mijn LinkedIn of Wikipedia.

Feitelijk leken mijn dribbels meer op het galopperen van een kreupel paard dan op het sierlijke drafje van een veulen. Met opgetrokken sokken denderde ik blind achter de tegenstander aan, ontweek elke kopbal en kon erg zuigen. Uiteraard nam ik het geslachtsdeel van de tegenstander niet in de mond, want in de voetballerij zijn geen homoseksuelen!? Daarentegen was ik bloedje irritant door ze al pratend uit de wedstrijd te halen. Geërgerd en geïrriteerd werden mijn tegenstanders vaak gewisseld of speelde als een natte krant.

Naast mijn ambitie tot voetballer heeft mijn moeder me op scouting gezet. Ik denk dat ze dat heeft gedaan omdat we niet katholiek waren en ik zodoende toch wat liefde kon vergaren van een rijpere man. Ik neem haar deze keuze uiteraard niet kwalijk maar neem dit in de toekomst mee bij de keuze van een verpleeghuis.

Na al die sportieve jaren kwam mijn lijf echter tot stilstand nadat we een dochter hebben gekregen. Lui, geen motivatie en tijdgebrek zijn daarin de smoesjes die ik aangrijp. Nu de coronaregels wat minder scherp zijn komen vrienden weer met creatieve uitjes op de proppen. Zo zijn we afgelopen week bij Burnside in Emst gaan waterskiën. Vier crossfitters, een andere sportieve chick en deze blikkenman die al jaren zonder olie zat. Waar de outfits strak werden aangetrokken door het olympisch team die ik mee had, moest ik m’n huidplooien onder het reddingsvestje wegmoffelen. Ik voelde me Murdock van het A-Team, Alfred van Batman oftewel de Andre Nijman van Jovink en de Voederbietels. Na wat zijwaarts geschuifel met de skilatten mocht ik me gereedmaken voor mijn afsprong. Ik kreeg wat advies, zakte diep door mijn knieën, had een volledige focus en liet me kundig meetrekken met de lijn. 110 kilo aan vet, bot en weefsel drukte de latten diep in het water. En net voordat ik glunderend op kon kijken richting de terrasgangers, donderde ik voorover van de ski’s af. Als een aan de haak geslagen karper bleef ik vervolgens spartelend aan de lijn hangen totdat ik tot het besef kwam dat ik terug moest zwemmen voor de ski’s. Op dat soort momenten denk je dan toch even terug aan die waardevolle coronaperiode waarbij je veilig in je eigen huisje mocht vertoeven.