De wekker gezet om 02.00 in de nacht. Na twee keer snoozen of welk wonder dan ook schoten we wakker om 02.30 uur. Daar ging de strakke vakantieplanning van mijn vriendin. Van een overzichtelijk ochtendprogramma naar totale chaos waarin we als twee eigengereide individualisten als team probeerden te opereren. Ik douchen, broodje smeren en drinken pakken. En zei die tien andere dingen, die ik als man minder praktisch vind. Op ons kind in de auto plaatsen na dan!

Onderweg in de auto loop je het inpak lijstje samen nog eens door, aangezien je vrouw in de eerste bocht er al zeker van is dat ze wat vergeten is. Wat praktisch haast niet mogelijk is aangezien we 71 kilo aan bagage mee hebben. Zeven kilo voor mij en de overige 64 voor mijn vriendin en dochter. Van die standaard dingen, föhn, stijltang en drie complete jaargangen van het magazine de Linda. Als man vraag je praktisch naar het ticket, het paspoort en de telefoon. De rest kun je altijd opkopen in een winkelketen, de plaatselijke kruidenier of van een schimmig dealertje. Dit laatste om een eventuele verslaving in stand te houden dan wel iets van je bucketlist te kunnen krassen. Maar geloof me, alles is te vinden!

Eenmaal in de auto op de A1 richting Schiphol bleken de smoothies die ik moest pakken te ontbreken. Een grimmige blik mijn kant op verschoot al snel in een kleine lach nadat ze erachter was dat het gevoel van iets missen nu ook een logische plek kon krijgen. Het gevoel van gelijk krijgen vinden vrouwen altijd prettig. Het geeft ze een gevoel van macht en intelligentie. De befaamde kreten van “ik zei het toch” of “als je mij toch niet had” tot “zie nou wel” klinkt elke man bekend in de oren. Alleen op suggestieve vragen zoals “zij is toch veel knapper dan ik?” en “deze jurk maakt me echt dik toch?” moet je haar corrigeren en mag je benoemen dat ze fout zit.

Na het parkeren werden we als waar pakvee door een pendeldienst richting Schiphol getransporteerd. Op dit soort momenten mis je de activisten uit Boxtel die op komen voor dit soort leed. Vervolgens laten ze je na het boarden in Schiphol vet verbranden door je kilometers lang te laten lopen richting je vlucht zodat ze zo min mogelijk kilo’s aan boord mee vervoeren om kerosine te besparen.

Het fouilleren is nu ook al geen spannend moment meer. Waar je je vroeger nog kon verheugen op wat lichamelijk contact en een eventuele visitatie kom je er nu bekaaid vanaf door de robotisering. Mocht je toch verlegen zitten om wat persoonlijk contact kun je “allahu akbar” roepen terwijl je je koffer op de band gooit. Alleen vind mijn vriendin elke vorm van aandacht vragen vrij vervelend dus bewaar ik dit voor een vrienden uitje.

Eenmaal het vliegtuig ingestapt denk je tot rust te komen. Maar met mijn lengte van 1.94, 76 cm beenruimte, een baby op schoot en 7 speeltjes begint de hel pas echt en vraag je je af waarom we in hemels naam wakker werden om 02.30!