Na een zeer geslaagd dorpsfeest in Teuge. Met als nieuw paradepaardje de spectaculaire Mudder VET Run van SJW Peco. Heeft iedereen zijn roes weer uit kunnen slapen en is de spierpijn ook uit de benen. Waar de oudste deelnemer de leeftijd van 72 aantikte kon de dikste de cijfertjes van de weegschaal niet met eigen ogen aanschouwen.

De meest actieve renners vlogen over de obstakels en gooide glazen water in hun nek. Daarachter kwamen de hobbyisten met een homp klei of frikandel in hun bek. Als vrijwilliger mocht ik helpen bij het onderdeel “atje voor de sfeer”. Wat nou echt een onderdeel voor mij is aangezien ik in mijn slanke jaren, weleens werd vergeleken met Adje de assistent van Paul de Leeuw. Afijn, legio positieve opmerkingen verder kunnen we concluderen dat het een geslaagd evenement was en iedereen zich verheugd op de editie van 2020.

Helaas kan ik me niet op elke levensgebeurtenis verheugen. Zo zijn er een aantal zaken in de wereld die ik normaliter het liefst zo lang mogelijk voor me uit schuif. Zoals een begrafenisdienst binnentreden met kriebelhoest, de onafwendbare dood, de ejaculatie tijdens de seks en bij het spel monopoly het verlaten van de gevangenis als iedereen zijn huizen en hotels heeft staan. Wat trouwens ook een gênant moment was en ik graag uitstelde in de brugklas, was verkering vragen aan Suzan, het knapste meisje van het Veluws College Mheenpark. En dat je dan na drie weken buikpijn in volle overgave een briefje schrijft met de legendarische woorden “wil je verkering?” en die laat afgeven door een vriend van je. En later verbaasd zijn dat je een NEE te horen krijgt. Dat is net zo begrijpelijk als de feedback die de man van Femke Halsema kreeg op zijn commentaar, oey, oey, oey. Sommige reacties kun je van te voren zien aankomen. Had ik het maar niet gevraagd, dan kun je je nog ergens op verheugen.

Zo heb ik me de laatste vijf jaar kunnen “verheugen” op een tandarts bezoekje. In eerste instantie vergeet je die beste man en later durf je hem niet meer onder ogen te komen. Wat zou hij wel niet van me vinden. Net alsof je op je oude werk of tegen cliënten gezegd hebt nog eens langs te komen en dit vergeet, vervolgens uitstelt en er later als een berg tegen op ziet.

Nu na 5 jaar kon ik met mijn vriendinnetje bij tandarts Hartman in Twello terecht. De controle viel me erg mee alleen het praten met een haakje en een spiegel is je waffel blijft altijd lastig. Op de foto waren vijf gaatjes te vinden. Keerzijde was dat er voor het eerst sinds vijf jaar geen onderkin op stond.

In Apeldoorn mocht ik dan een dikke maand wachten op mijn volgende afspraak. Alleen kon ik hier al terecht na het dorpsfeest. Om de tandarts een walm van drank en loempia’s te besparen heb ik maar gezegd dat maandag me niet goed uit kwam ook al had me dit enkele verdovingen kunnen besparen.

Helaas geen mogelijkheid meer om me te verschuilen of mezelf hier uit te kletsen. Als een grote kerel liep ik de praktijk binnen, flirte wat met Yvonne de assistente, gaf de tandarts Yves Giuliano een stevige handdruk en smeekte hem om zoveel mogelijk verdoving. Zijn naam deed me denken aan een Italiaans modehuis net zoals Valentino en Versace. En ik was benieuwd hoe hij mijn mond ging inrichten. Wellicht een merkje YG in elke vulling  of gewoon drie keer de marktwaarde vragen per verdoving.

Tot mijn verbazing kalmeerde Yves mij en voelde ik me vertrouwd in zijn armen. Het boren en spuiten deed geen centje pijn. Mijn held! Als alles zo mee valt kan ik me ook wel verheugen op dementie, Korsakoff en doorligplekken op mijn oude dag!