Uit de kunst
In Seoul heeft een Zuid-Koreaanse kunststudent een banaan opgegeten nadat hij honger kreeg. In eerste instantie niet heel bijzonder. Maar deze fruitige veelvraat heeft de banaan van het kunstwerk “Comedian” ter waarde van 120.000 dollar getrokken. En de schil vervolgens weer achter het ducttape geplakt op het witte doek. Dat is net alsof je de witte vlakken van een Mondriaan inkleurt met de secundaire kleuren groen, oranje en paars, Manneken Pis voorziet van incontinentiemateriaal of een elastieken clownsneus over de sfinx trekt. Aan sommige dingen moet je niet zitten. En aan sommige dingen juist wel, waaronder de pensioenleeftijd in Frankrijk, je ballen als het luchtalarm klinkt en je broek als die afzakt tijdens het straten.
Ik heb naast gedichten, een asbak voor Moederdag en columns niet veel gecreëerd in mijn leven. Het meest kunstzinnige dat ik vervolgens tot tweemaal toe heb gedaan, kun je omschrijven als Splash Art, waarbij je lekker werpt, kliedert of spuit. En ik heb mijn kwakje met negen maanden geduld tot twee keer toe zien muteren in kruipende kunstwerkjes. Om deze hoogwaardige kwaliteit af te leveren, werk ik met prachtig materiaal en had ik een mooi strak vel op poten die ik lekker onder kon kliederen met mijn penseel. Op een kunstveiling leveren deze twee creaties wellicht niet de hoofdprijs op, maar voor mij zijn ze zeker een fortuin waard. Net als de foto van mijn vriendin en haar zus, samen de “Ilona Lisa”.
Waar mijn kinderen vallen onder een beperkte oplage van 2, schijnt “massadonor” Jonathan al op 550 exemplaren te zitten door zijn (d)rukwerk. Dit komt omdat er geen regels zijn voor privédonaties en deze man kan je een vinger geven, maar hij pakt al snel zijn hele hand. Zijn slachtoffers voelen zich verraden en bedrogen, maar daar draait deze man zijn hand niet voor om, waardoor ze een rechtszaak tegen hem aanspannen. De moeders uit het artikel hebben hun zoon uitgelegd dat als je al zijn halfbroertjes- en zusjes achter elkaar zou zetten, je dan verder zou komen dan aan het einde van de straat. Het schijnt ook zo te zijn dat als ze dan hun armen op elkaars schouder leggen en gaan wandelen op het nummer “Hand in Hand Kameraden”, ze de langste polonaise ooit creëren. Jonathan is 41 jaar en verder anoniem gebleven. Je kunt hem enkel herkennen aan zijn lastige loopje met zijn broek op zijn enkels, rauwe handen en een reageerbuisje richting de spermabank.
Waar Rodin het beeld “De Denker” schiep vervaardigde Da Vinci “Het laatste avondmaal” waarna Jonathan zich onsterfelijk wil maken door de productie van “Aart”, “Alfred”, “Amber”, “Anna”, “Anke”, “Arnold”, etc. Tja, als hij zijn kunsten nou in Frankrijk aanbied dan kan de pensioenleeftijd weer terug naar 62 en kan de nieuwe Henri Matisse hem in een kunstwerk vereeuwigen.
