Afgelopen week had ik me als gezinscoach al een slag in de rondte gewerkt, toen ik er om 11.00 uur achter kwam dat ik vanaf 07.00 uur ‘s morgens aan het staken was. Hét bewijs dat ik als man kan multitasken! Heel mijn leven heb ik nog nooit geprotesteerd of gestaakt. Althans niet bewust, want na een fles Bacardi op de Appelhof in Terschelling staakte al mijn innerlijke remmingen waarna mijn lichaam ook in protest kwam en ik erin plaats van kundige kreten, een lauwwarm diner voor twee uitgooide. Dat is weer eens wat anders dan een caloriearm waterkanon die de menigte uit elkaar moet drijven. Op school konden we klassikaal wel eens de boel lam leggen of ontregelen. Maar in de meeste gevallen hadden we het op individuen of groepjes gemunt. Zo verdween er elke keer een ander onder de schooltassen in de pauze, werd er een klasgenootje middels een kettingslot met zijn nek aan een hek vastgezet en kregen de Gothic’s nare opmerkingen te verstouwen. Niet omdat iemand ze echt haat maar puur uit angst, het onbekende en omdat het goed is voor het groepsproces. En als wankele meeloper hoorde ik ook geregeld bij het groepje dat mensen buitensloot. Kansloos en zwak maar menselijk. Het enige wat ik nu nog buitensluit zijn muggen met een hor en spoelwormpjes van de wc-bril. Het was vroeger als kind altijd een raadsel hoe die witte rakkers je anus in kropen en vervolgens een week lang surfend op je uitwerpselen door de poep heen krioelden. Naast een hoop jeuk had ik er ook een hoop plezier aan. Die pilletjes die je dan naar binnen mocht smikkelen waren lekker zoet en in die tijd was het een goede vervanger voor huisdieren die ik niet mocht. Terwijl mijn moeder in ons jaren ‘70 rijtjeswoning op tweede kerstdag naar Cirque du soleil keek had ik mijn eigen circus in de toiletpot gekleid. Waar uitbuiting van dieren nu verboden is mocht ik op mijn blote knietjes met een jeukend poepgaatje de wcpot in turen. Om mijn witte wondertjes op een gedraaid balletje poep te laten balanceren en in polonaise de pot door te dirigeren. Waar ik van huis uit leerde dat ik altijd van me af moest bijten, leerde je op school dat je naar een docent moest om te klikken. De methode op scholen nu is helder en duidelijk, “stop hou op”. Waar kinderen elkaar keurig op de grenzen wijzen, duiken wij er als volwassen constant overheen. Zo zitten er IC verpleegkundige thuis met een burn-out en walst Hugo continu over zijn eigen opgezette slagbomen heen. Een leegloop van 25% van onze superhelden in de zorg. Net alsof Superman bij een aanval van Lex Luthor met migraine op de bank blijft liggen of Batman het Bat-signaal negeert door vermoeidheidsverschijnselen. Je kan de vergelijking toch eigenlijk niet trekken. Alleen op het vlak dat ze Spiderman in geen enkele aflevering fatsoenlijk betaald hebben voor zijn diensten, geen goede arbeidsvoorwaarden hadden opgenomen in de CAO van de Hulk en er geen grootschalige campagne is gestart om nieuwe superhelden aan te trekken voor het geval Captain Marvel een posttraumatische stressstoornis oploopt. De druk is groot. Onze helden worden uitgeknepen en de striptekenaars Hugo en Marc hebben niet de creativiteit om er nieuwe helden bij te tekenen. Creëer één centraal ziekenhuis, verdubbel de salarissen, leg de verpleegkundige thuis in de watten, haal personeel uit het buitenland en laat mij ter ontlasting die “dikkerdjes” draaien en body’s boenen. Zodat we de economie draaiende houden en niet alleen denken in beperkingen, stop hou op, ik krijg er jeuk van!