Na twee vurige weken is er een einde gekomen aan de Olympische Spelen. De vlam is gedoofd en de rust in Tokio is wedergekeerd tot aan 24 juni als de Paralympische Spelen gaan beginnen. Bepakt met 10 goud, 12 zilver en 14 brons vliegen de atleten terug naar ons trotse kikkerlandje. Bij aankomst worden ze waarschijnlijk grondig gefouilleerd door een douanebeambte op 1,5 meter afstand, krijgen vervolgens een stokje in de neusholte gefrunnikt en moeten door de huidige importbeperking invoerrechten en omzetbelasting betalen over hun veroverde edelmetaal. Zo niet, dan heb ik goud in handen en kan ik de nieuwe invoerrechten die 1 juli zijn ingegaan omzeilen. Dan komt er een lading telefoonhoesjes uit China binnen van AliExpress die ik gewonnen heb met het open NK Dog Dance, een halve garderobe van Wish na het winnen van het Teuge Tapdans Toernooi en zo verover ik belastingvrij een prachtige set iPhone oordopjes van Amazon na een wedstrijd Turks olie worstelen met mijn buurman Ruben Wientjes.

De afgelopen twee weken sprong ik vol energie uit bed voor de nachtvoeding van baby Jax, zodat ik elk moment van glorie live kon meemaken. Enkel zapte ik tijdens de wedstrijden van de Noorse beachvolleybal dames even naar de 0900 reclames van SBS6 aangezien ze toch echt wat te veel stof om het lijf hadden om geboeid te blijven kijken. De 200 meter mannen maakte echter veel goed. De broekjes lieten weinig aan de verbeelding over. En na enkele races gezien te hebben kon ik constateren dat linksdragenden 70% meer winkans hadden op een medaille. Waar de wielrenners er doorgaans alles aan doen om elk grammetje van hun lijf of fietst te krabben, lopen deze adonissen met een anaconda van anderhalve kilo tussen de benen. Prachtig dat deze mannen vol trots hun getrainde lijf showen maar ze kunnen zeker een paar tienden sneller na een kleine ingreep.

Mocht het onderdeel 10 meter frikandel vreten ooit op de agenda komen dan wurm ik me door de voorrondes en toon trots mijn vlezige torso met een weggestopt piemeltje in een mankini. Als je ergens keihard aan werkt mag je er toch ook keihard mee pronken. Uiteraard was er 1 sporter die zijn geslacht wel wou wegwerken, echter was dit niet bedoeld als gewichtsverlies maar om te behoren tot de andere sekse. De gewichthefster kon als heer niet met de mannen meekomen maar behoort nu bij de dames tot de wereldtop. Een lastig verhaal, want nu wordt het testosteron gehalte leidend en moeten vrouwen van origine met overtollig oksel haar en een baard in de keel medicijnen slikken om hun testosteron spiegel omlaag te brengen. Net alsof je je als gezonde Hollander verplicht zou moeten vaccineren met één of ander nieuw goedje zodat de anderen het gevoel hebben dat ze ook mee mogen doen.

Wat mij betreft staat niemand aan de zijlijn en krijgen zelfs Frank en Rogier een waardig afscheid op tv. Eventueel een deelname aan de 100 meter sprint op de paralympische spelen. Puur omdat ik het Frank zo zou gunnen dat hij Rogier op zijn 75’ste nog 1 keer flink aan mag drukken. Gelijkheid, het blijft een lastig verhaal. Wellicht gun ik mezelf in de toekomst ook wel een knap stel tieten zodat ik wellicht niet èèn van de vele grappige mannen maar èèn van de weinige vrouwen met humor ben.