We hebben er bijzonder lang op moeten wachten maar over drie nachtjes is het zo ver! En dan focus ik me niet op de dag van de biodiversiteit, de verjaardag van Kim Holland of de sterfdag van Richard Wagner, beide bekend van het vlugge vinger werk, maar op het extravagante songfestival dat dit jaar Rotterdam aandoet nadat Duncan Lawrence in 2019 de zilvervloot wegkaapte met het nummer Arcade. Waar menig nuchtere Hollander met meer genoegen kijkt naar de bombardementen op de Gazastrook, een live besnijdenis via Zoom en zelfs liever een teennagel zijn lever in trekt dan naar het Eurovisie Songfestival moet gluren, ben ik niet vies van een stukje sadomasochisme en dompel ik me geheel vrijwillig onder in het wereldje van de valse noten, jolige jurken en Balkan bagger. Daar waar ik mijn vriendin jaarlijks aan de mouw trek om dit Europese sprookje samen gade te slaan, moeten de meeste mannen hun “tv-tijd” voor de wedstrijden van het aankomende EK voetbal verdienen door een avondje mee te gluren met hun wulpse wederhelft. Die met pen en papier op schoot zwaait met een Hollands vlaggetje en knaagt aan wat laffe nootjes. En net als alle voorgaande edities klaagt over het niveau en na vier uur concludeert dat de stemming gebaseerd is op vriendjespolitiek en wederom besluit dat ze nooit meer gaat kijken. En dat noemen vrouwen dan “quality time”. Dat terwijl je elkaar ook een avondje ordinair uit elkaar kan trekken op de badkamer vloer en dat vlaggetje kan steken in verovert terrein. Douze points! En als je er een songfestival tintje aan wil geven dan doe je het op zijn Frans, vervolg je je tour op zijn Russisch en eindig je in Griekenland. Altijd eindigen in Griekenland anders ruikt ze een aantal dagen vrij muf uit haar giecheltje. Volgens de bookmakers zal de nasmaak voor Jeangu Macrooy ook bijzonder bitter zijn. Met zijn surinaamse song staat hij op de dertigste plaats. Terwijl de fans zijn mama appelsap hit “you are my broccoli” als zoete koek begonnen te slikken. Helaas kan zo’ n ludieke grap door een handje vol zure reacties niet meer met een korreltje zout worden bekeken. Waardoor ik me nu verheug op wat creatieve vrijheid die het illustere presentatie kwartet probeert te grijpen. Het zou toch heerlijk zijn als Jan Smit zich uit spreekt tegen de oorlog in de Gaza, dat Edsillia Rombley voor de vrijlating van Aleksey Navalny pleit of dat Chantal Janzen vecht voor de terugkeer van de flippo in de zakken chips.