Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat autorijden 112 keer gevaarlijker is dan vliegen. Zo overlijden er 0,04 mensen per 1 miljard gereisde kilometers door de lucht en 4,5 mensen per 1 miljard met de auto. Terwijl ik in mijn hoofd met deze gedachte speelde keek ik tijdens het boarden om me heen en had er vrede mee dat wij die ene uitzondering op de regel zouden zijn. Niet omdat ik het prettig zou vinden om van een rotswand afgebikt te worden met een plamuurmesje, maar omdat ik meer levensvreugde bespeur bij de Levenseindekliniek dan bij al die chagrijnige reisgenoten. Het is zelfs zo erg dat je de sfeer bij het Azovbataljon in de bus van Marioepol richting Russisch grondgebied haast euforisch mag noemen als je het vergelijkt met deze melancholische meute. Het leven is niet eerlijk! We schuifelen als in een rouwstoet langzaam het vliegtuig binnen. Vele ongemakkelijke grappen schieten door mijn hoofd. Maar net als bij een begrafenis kan ik ze nu met niemand delen. Niet omdat ik me geremd voel door de situatie maar omdat ik geen Duits praat en we vanaf Düsseldorf naar Antalya vliegen. Ook zit ik vervolgens klem naast mijn vriendin in de stoel, wetende dat ze op kickboksen zit en niet van foute suïcidale grappen houd waardoor ik mezelf maar afleidt door naar de stewardessen te staren.

Er lijkt een klik aangezien ze tot twee keer toe langsloopt en naar mijn kruis loert en eerst uit ongemak benoemd dat ik mijn gordel vast moet klikken en vervolgens dat ik het tafeltje in moet klappen. Jaja… Net alsof er vier uur lang een irritante piep af gaat als ik de gordel niet om heb zoals in een auto of dat het haar uitmaakt dat dat fragiele plastic tafeltje het stevig te verduren heeft tussen twee vetrollen wat eruit ziet als Nicolette Kluijver die gesandwiched word door Robert Jensen en Terror Jaap. Net voordat we opstegen hoorden we een zacht pufje en roken vervolgens een enorme “pompoen met kip” lucht. Zo één waarvan je de maaltijd haast proeft door enkel aan de luier te snuiven. Terwijl het vliegtuig de grond verliet ontdekte we dat onze zoon flink aan het doorlekken was waardoor de romper de ontlasting opslurpte en de omstanders ondanks hun mondkapje tien minuten gratis meekonden genieten van zijn verstoorde voedingspatroon. Waarna we hem op gepaste hoogte konden verschonen en ik mijn vingers vervolgens bij elke vorm van turbulentie stevig in het hoofdkussen van de Duitser voor me drukte. Het idee om iedereen te slachtofferen leek me ineens niet meer de beste zienswijze. Want zelfs Jezus kreeg nog een redelijk laatste avondmaal voor zijn dood en herrijzenis waardoor ik mijn zoon niet de afgrond in kon laten storten met enkel pompoen en kip.