Na een lange werkdag sta je voorover gebogen te loeren naar je prachtige dochter van vier maanden oud. Want dat is ze, prachtig. In ieder geval in de ogen van ons als kersverse ouders. Een schoonheid, wonder, echt een plaatje! En dit laatste is ze letterlijk en figuurlijk, aangezien ik haar op mijn werk tijdens het sporten en in de kroeg zie opgroeien op foto’s.

Maar gelukkig is het op vrijdag papadag! Eerst een week gezonde spanning want waar moet ik het nu weer over hebben? Dit piekeren over wat ik ga vertellen tegen mijn dochter heeft te maken met mijn traumatische jeugd. Aangezien ik met de wetenschap van nu, destijds behoorlijk ben voorgelogen door mijn moeder. Ik was de knapste, ik kon alles worden wat ik wilde en sinterklaas bracht de cadeautjes werd mij verteld. Nu 30 jaar, 110 kilo en vele desillusies later, word een verwaarloosde naaktkat met netelroos nog eerder nagefloten dan ik, werk ik in de zorg en is de positie van het sinterklaasfeest wankel.

Dus wat kan ik mijn dochter beloven? Ik zelf mocht op mijn vijfde nog een asbest dakje plaatsen op mijn poppenhuis en chips of snoep trakteren in de klas. Maar zelfs dit is al enige tijd verboden. Ik gun mijn dochter een fijn sinterklaasfeest, maar het is toch minder spannend als ome Harry met z’n roze kop binnen komt wandelen en beweerd dat hij uit Spanje komt. Ja rechtstreeks uit de plaatselijke gaybar in Torremolinos misschien!

Sigaretten, drank en drugs. De bestanddelen om het leven enigszins dragelijk te houden worden steeds beperkter verstrekt. Vlees eten, suikers en koolhydraten worden afgeremd door de media en ook vuurpijltjes, negerzoenen en de Stint zijn uit de handel. Daarin tegen mag Frans Bauer blijven zingen, lopen er mensen op Crocs en zijn er nog steeds Homo sapiens die kijken naar Utopia.

Met alle grenzen en extra regels moet ik mijn dochter dan ook maar diep in haar reebruine ogen aankijken en keihard tegen haar liegen! Het leven word de moeite waard, je bent de knapste en je kan alles worden wat je wil! Op zwarte piet na dan!