Ik heb vandaag het 25ste streepje in de muur van mijn slaapkamer gekerfd. Door het coronavirus zit elk gezin dicht op elkaar en wordt de buitenwereld vermeden. Bij ons gaat alles voortvarend en stabiel! Mijn vriendin heeft nog geen blauwe plekken in haar gezicht, is nog niet ongewenst aangerand en ik heb door alle drukte ook geen tijd gehad om haar emotioneel te mishandelen. Mijn dochtertje wordt wellicht wat eenkennig, bouwt een tekort aan vitamine D op en ontwikkelt zich wat minder op het gebied van Annemaria Koekoek. Misschien dat het op de lange termijn wat schade oplevert, maar voor nu denk ik dat haar tomeloze enthousiasme in combinatie met alle nieuwe obstakels in onze woning haar hersenpan meer schade toe brengt. Maar waar wij het relatief makkelijk hebben zijn er genoeg gezinnen die dagelijks met hun handen in het haar zitten. Niet omdat de thuiskapper niet meer langs komt, maar om alles thuis in goede banen te leiden. De jongste moet de fles, de oudste moet naar juf Lies luisteren op de tablet en zelf zit je midden in een conference call op Zoom terwijl je voor je middelste telg een gnoe aan het figuurzagen bent. Wat dat betreft tonen ze in het kabinet ware leiderschap, verrichten ze in de zorg wonderen maar zijn het bovenal de thuiswerkende ouders die heldendaden verrichten door het gezin en de economie draaiende te houden. Ouders die langs elkaar heen leven om het werk van hun partner mogelijk te maken, vaders die Nederlandse les geven terwijl ze zelf hoog uit “t’kofschip” in elkaar kunnen freubelen en moeders die door het geven van de biologieles toch nog iets van seksualiteit meekrijgen tijdens deze hectische periode. Workaholics die om 4 uur konden wegdromen met een lauw bakkie cup-a-soup moeten ineens thuis blijven en zien hun grut meer dan de bedrijfskantine en schoonmaakster Annie. Waar de één hunkert naar het gehamsterde wc-papier van de buren om zichzelf te verhangen gaat de ander op berenjacht om zijn kroost te entertainen. Ondanks dat de snelheden zijn verlaagd naar 100 kilometer per uur ben ik dagelijks sneller dan ooit op mijn werk. Nadat de wekker gaat klauter ik uit bed, hijs mezelf onder de douche en gooi een klodder gel in mijn haren. Vervolgens ruik ik aan mijn oksels en span mijn spieren aan voordat ik een T-shirt uit de kast trek. Dan ren ik de trap af, smeer mijn ontbijt en klim vervolgens achter de laptop. Net op tijd meld ik me aan voor het collectieve videogesprek. Net als ik er even lekker voor ga zitten voel ik m’n balzak plakken aan het leren stoeltje en hunker toch weer een beetje naar de regelmaat van vroeger.