Na een halve eeuw hebben carnavalsverenigingen Pampus en Lollebroek besloten om de optocht in te korten en Wilp als start punt te verlaten. Zijn Wesley en Yolanthe nu een aantal maanden uit elkaar en heb ik de Jumbo te Apeldoorn ingeruild voor die in Twello.

Af en toe is het goed om vastgeroeste patronen te doorbreken. Anders had ik nu nog met een fopspeentje geslapen, was ik de enige in Voorst die flippo’s wou ruilen, en kroop ik bij mijn moeder in bed als ik een nachtmerrie had. Wat naast bijzonder vreemd ook zeer onpraktisch en gênant is, aangezien ik dan een uur lang in tranen, nakend en in volle paniek de Rijksstraatweg af zou moeten rennen. Na een maandje zou ik zo fris zijn als een hoentje en zo gezond zijn als een vis, maar heb ik nog geen luis om dood te drukken aangezien de boete voor streaken volgens een website € 380,- euro is.

Gelukkig hou ik deze sommen geld in de zak en kan ik mijn zuurverdiende pegels spenderen in de Jumbo. Met een euro in mijn hand paradeerde ik richting de winkelwagentjes, alwaar het bekende sneetje niet te bespeuren was. De mensen in Voorst nemen hun karretjes blijkbaar niet mee naar huis en dumpen deze niet in een willekeurige vijver. Dit kan komen door de beschaafde opvoeding, de sociale controle of het gebrek aan flats. Flats blijken in Apeldoorn als magneten te werken waardoor je daadwerkelijk struikelt over de wagentjes in de galerij. Daarnaast zijn de financiële middelen daar wat lager. En waar u en ik naar de kermis gaan, gooit een arme Apeldoorner een muntje in het wagentje om het winkelen een extra dimensie te geven.

Met mijn gratis verworven karretje knal ik de winkel binnen en prop er naast de inhoud van het boodschappenlijstje van allerlei vette rommel bij in. Wat dat betreft is het altijd een succes om met een lege maag de winkel in te duiken! Bij de wijn trof ik Bart en Sjeel met een barcode scanner. Tijdens het praatje bliepte ze wat af en ging o.a. de wijn voor oma de kar in.

Eenmaal in de rij van kassa 5 werd ik begroet door een goedlachse brildragende dame van boven de vijftig, met op haar badge de begeerlijke naam Ria. Ik wilde vier tasjes en Ria adviseerde me een doos. Voor het milieu? Vroeg ik en Ria knikte. Nu ik net verhuist ben naar de gemeente Voorst had ik graag wat tasjes, maar beloofde beterschap. Ik waardeerde het praatje en sprak mijn rancune uit tegen het onpersoonlijke scan systeem. Ria bood uit eigen initiatief nog wat messenzegels en de kassabon aan. Deze heb ik keurig afgeslagen aangezien dit waarschijnlijk ook niet goed zou zijn voor het milieu. Bij vertrek verzocht Ria me om even te wachten en kwam terug met een beeldig bloemetje en verwelkomde mij en het gezin in Voorst. Ze toverde met dit gebaar een guitige grijns op mijn gezicht en ik werd overspoeld door een geluksgevoel. In mijn hoofd vlogen engeltjes rond met de naam Ria, ik rook lavendel, hoorde betoverende klanken en was stiekem een beetje verliefd. Ria zou groen links moeten leiden, Greenpeace of op zijn minst de carnavalsvereniging om een rel te voorkomen. Ria zou de relatie van Wesley en Yolanthe kunnen redden met een bloemetje. En heeft mij gewonnen als vaste klant! Terwijl ik in de zevende hemel was en radar op wou bellen voor de warme douche stonden Bart en Sjeel bij het scan gedeelte. Ze werden niet warm onthaald door Ria maar kregen een steekproef. Waaruit bleek dat ze de fles wijn tijdens het babbeltje vergaten te scannen en als nog in de rij mochten gaan staan. Af en toe moet je vastgeroeste patronen niet willen doorbreken en met een beetje geluk kom je dan bij Ria in de rij.