Kuiken IQ

Ahrww mooie muiters, hijs de zeilen en beman de kanonnen. Met mijn elegante vrouwelijke loopje paradeer ik met een fles Whisky over het schip. Met de vijand in aantocht, gaat de doodskopvlag de lucht in en zie ik de jongste zeerover in paniek van zijn post rennen. Terwijl ik achter hem aan struin schreeuwt hij om zijn moeder. Ik drukte mijn zwaard tegen zijn iele lijfje waarna zijn moeder de kamer binnenkwam. Ze zag dit dikkertje met zijn plastic zwaard in de rondte slaan en vier grote verbaasde ogen van haar kroost. Wellicht niet het meest pedagogische voorbeeld maar tja, carnaval… Ik ga er zo in op.

De meeste mensen groeien op en gaan met hun tijd mee. Maar of alles nu beter word? Vroeger kon je je vrouw nog eens slaan. Althans het is niet goed, was niet goed. Maar dat was die tijd van toen. En geef die mannen eens ongelijk. Destijds had je geen lekkere pot voetbal van Go Ahead Eagles waar je heerlijk van kon genieten, jezelf even terugtrekken tijdens een potje female freefight op tv of Max V op een max tv. Je zit elkaar dan gewoon teveel op de huid, waardoor de gemiddelde kolos met een kuiken IQ zijn vrouw gebruikte als stress pop. Als je momenteel op iemands huid wil zitten moet je eerst een app invullen, via de notaris een akte ondertekenen en voor de zekerheid het blijspel filmen zodat je bewijs vast legt voor eventuele gerechtelijke procedures. Wat dat betreft kan een verhullend carnavalskostuum je een hoop sores schelen.

Slaan ken ik alleen van films, golf en grote verhalen van mijn vrienden. Ik heb ook weinig moeilijke momenten waar ik mezelf doorheen moet slaan. Het in het water wegzakken van Jack Dawson in de Titanic, het einde van koffietijd en bumperkleven. Niks is zo vervelend als dat je op zondag haast hebt en een bijzonder ervaren bestuurder met bijpassende leeftijd aan moet drukken om wat vaart te behouden.

Maar waar ik me kan verliezen in mijn prachtige rol als Jack S de piraat verloor de ex van één van mijn cliënten zich dit weekend in zijn woede en frustratie. Waardoor ik me op maandagochtend mocht ontdoen van mijn oogmake-up om het diepe blauw van deze gekwetste vrouw te aanschouwen. Het was geen mislukte alaaf groet of gracieus schouderklopje maar moedwillige mishandeling. Aangifte doen zit er dan nog niet in. Wijkagent ziek! Hij is 4 keer teruggekomen vervolgens weggestuurd of meegenomen. Slot geforceerd en weer niet geleerd.

Dienstdoende agenten doen ontzettend hun best alleen sta je als alleenstaande vrouw hulpeloos als zij vertrekken en je de deur niet meer kan sluiten. Procedure en regels, erg begrijpelijk maar niet te bevatten als je bont en blauw ligt te rillen van angst. “Sorry, ik moet gaan, de buurman probeert het slot te maken en de politie houd contact”. Zo sterk als deze vrouw zich voordoet zo zwak en onmachtig voel ik me bij het verlaten van het huis. In de avond krijg ik een bericht dat hij toch is opgepakt. Ze kan vanavond met een gerust hart slapen maar morgen kunnen we opnieuw beginnen en houd deze piraat weer een oogje in het zeil.