De cafés, restaurants en evenementen draaien weer op volle toeren. Tickets voor verplaatste concerten worden verzilverd, de kinderen gaan weer wekelijks naar een oppas en ik mag samen met mijn neef Bertus “Borrelnoot” vormgeven aan ons jaarlijkse “nevendag”. Dit is deels door de corona en deels door onze eigen volle agenda’s uitgesteld. Zie het als de omgevingswet die in 2015 al is aangenomen in de Tweede Kamer, maar verder getest moet worden voordat deze kan worden ingevoerd. De doelpalen van Hull City die te hoog waren waardoor de wedstrijd vertraging opliep of de maanraket Artemis 1 die door de weersomstandigheden geparkeerd staat. Een flinke tegenvaller maar uiteindelijk komt het wel van de grond.

Wat niet van de grond kwam waren onze voetjes tijdens het Oktoberfest op het Zwitsal terrein in Apeldoorn. Althans totdat Timmy Tirol de bühne op kwam. Deze grootheid van 1.25 meter verscheen in zijn op maat gemaakte torentje met draai- tafels en verlichting genaamd de Timtower. Dit kleine fenomeen kreeg binnen en- kele seconden vijfhonderd aangeschoten bezoekers op de tafels. De enige die een paar honderd man op de tafels kan krijgen is de band Boh Foi Toch en een verdwaald muisje op de huishoudbeurs. Ik krijg enkel mijn zoontje van 15 maanden ongevraagd op de tafel waarmee hij mij dan weer op de kast jaagt.

Het zijn vaak de kleine dingen die een feestje laten slagen. Zo hadden we afgelopen week ook een teamuitje met mijn werk. Drie uur op een e-chopper waarvan één uur in de regen en een half uur uitdruppen in de kroeg. Het was een droevig tafereel en op de terugweg raakten we twee collega’s kwijt in het bos. Dit was ongepland maar ging met meer gemak dan vader van Hans en Grietje afkwam. Ze hoorde iets vallen waarop ze hem ging helpen met zoeken, waarna ze concludeerde dat het waarschijnlijk een eikel was. En dat geloof ik graag alleen gok ik dat zij dat eikeltje in dit geval gevonden had. Noem mij een eikel maar knibbel, knabbel, knuisje in mijn brein heeft zij geknabbeld aan zijn “snoephuisje”. Ondanks de natte tocht werd ik wel weer warm van deze gedachte en bestempelde ik de logische verklaring, dat ze het groepsproces wilden ontvluchten, als heel onrealistisch.

Af en toe zou je willen verdwalen. Even niet op een feestje of in je hoofd tussen al je gedachtespinsels, maar even in de Nederlandse natuur. Wellicht dat een ouderwetse dropping met “Borrelnoot” en mijn neven mij die uitkomst geeft. Even een dagje de weide wereld in en de broodkruimels, kiezelstenen en verantwoordelijkheden vergeten. Maar wellicht leg ik de lat te hoog en moeten we in lederhosen gaan hossen op de beats van Tiny Tim. Wat dat betreft is het allemaal ‘klein bier’!