Af en toe moet je wat geluk hebben in het leven. Zo wint een jonge vrouw in Frankrijk een historisch hoge jackpot van 220 miljoen euro, heb ik een waardebon van 5 euro gegrabbeld op de markt in Twello en vind mijn dochter 20 cent in de Albert Heijn. Aan de reactie van mijn dochter te zien denk ik dat die française en mijn holkandse gelukszoeker er ondanks de hoogte net zo blij mee zijn. Mijn dochter wilde dit in haar portemonnee stoppen om er een “eniekhoorn” mee te kopen. Prachtig idee een eenhoorn, alleen zie ik het niet zitten om op Facebook de weggeefhoek af te struinen. En vervolgens mee te loten voor een verwaarloosd ezeltje met een blindedarm ontsteking. En als hoorn een tweedehands rubberen dildo uit een erfenisje op de kop te tikken om niet boven haar budget van 6 euro 70 uit te komen. Het in elkaar knutselen doet me dan wel weer denken aan de voorpret die ik elk jaar had met de surprises voor 5 december. Van het creëren van een bordspel dat gebaseerd is op de film SAW tot het maken van een barbecue pakket met verschillende organen van een koe. Maar het vastnieten of lijmen van een flexibele fallus aan een gemankeerd ezeltje gaat zelfs mij wat te ver.

Gelukkig kon mijn blonde dametje voor haar eerste aankoop slagen in de Intertoys. Ik liet haar handje los waarna ze de winkel in stuiterde. Met een glimlach van oor tot oor paradeerde ze trots langs de rekken met speelgoed. Met haar mokka bruine ogen keek ze met meer verlangen naar alle tierelantijnen dan een alcoholist naar de drank in de Gall en Gall. Als een goed vader betaamd kon ik als een politieagent achter mijn dochter aan patrouilleren. “Niet aankomen”, “laat los”, “van afblijven”. Ik voelde me haast een misdienaar in een Franse katholieke kerk anno 1950. Nadat ze voor de zoveelste keer een Barbie uit de schappen trok had ik al snel door dat ze me niet serieus nam en hooguit als BOA inschaalde.

Na een volledige ronde met meer tussenstops dan Max Verstappen maakt in een formule 1 seizoen kwamen we tot een wensenlijstje van pak hem beet 43 speeltjes. Als een ware dompteur dirigeerde ik haar vervolgens de route door op weg naar het meest nuttige cadeau dat ze thuis nog niet had. Ze pakte het roze dokterskoffertje met twee handjes trots uit het schap waarna ze hem op de toonbank legde alsof ze te gast was bij kunst en kitsch. Ik tilde mijn dochter op zodat ze haar centjes uit haar fluffy roze portefeuille kon schudden. Met een huppeltje danste ze naar buiten met het koffertje. Platzak maar gelukkiger dan ooit.