Palm, palm, Pasen, ei koerei, Over ene zondag, krijgen wij een ei Één ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een verdomd goede basis voor een uitsmijter bij De Waardige Waard.

Waar mijn gedachten de laatste jaren al snel afgleden richting eten. Kon ik in mijn kindertijd dit soort liedjes volgas mee blèren al vond ik het rekenkundig niet een al te sterk liedje. Hoezo is één ei geen ei en twee ei een half ei. Stel je een teer klein asielzoekertje voor van zeven jaar oud, op versleten witte gympen, in een te grote blauwe trui met Pino print en pleister voor zijn luie oog, die na drie maanden in Nederland de Paasoptocht mee mag lopen. Vol trots paradeert dit manneke met een verfraaide palmpaasstok door de straten en galmt dit nummer uit volle borst mee. Alwaar hij een week later vol blijdschap een verblijfsvergunning ontvangt kan dit ontaarden in een grote deceptie! Want één verblijfsvergunning is geen verblijfsvergunning?

De kleinste miscommunicaties kunnen wat dat betreft voor veel ophef zorgen. Van de nog altijd pijnlijke wissel op de tien kilometer van Sven Kramer tot de seksuele escapade van een cliënt met een verstandelijke beperking die de condoom eerst keurig afwikkelt om een bezemsteel en vervolgens zijn vriendin uit elkaar trekt. Uitstekend opgelet bij de seksuele voorlichting van zijn begeleider alleen een verkeerde interpretatie.

Ik zie vaak onhandigheden, verschil in intellect en cultuur waardoor er strijd, onbegrip en woede ontstaat. Wat dat betreft gun ik iedereen met een hartslag een gezonde dosis geduld, sympathie en reflecterend vermogen. Zoals de nieuwe campagne van SIRE zegt, “doe eens lief”. Geef een dakloze een knuffel, gooi wat in het centenbakkie van een orgeldraaier, ga in gesprek met een ander en hou je telefoon eens een keer in je broekzak.

Wat dat betreft ben ik soms wat te positief en enthousiast ingesteld. En zou ik na het betrappen van een inbreker hem verwelkomen met een kop koffie, hem naar zijn financiële situatie vragen en mijn telefoonnummer en inhoud van de koelkast delen. Uit compassie had ik een aantal jaar geleden ook wekelijks de Jehovah’ s getuige over de vloer om de inhoud van de wachttoren door te spreken. Wat dat betreft kan ik een natte wind nog waarderen door de warmte die hij met zich mee brengt.

In januari bleek ik ook wat te positief ingesteld wat betreft de weddenschap met mijn vriendin omtrent het afvallen. Waar zij twee keer in de week ging kickboksen en diëten, besloot ik om volgas te gaan sporten zodat ik daarna de frituur nog wel leeg kon lepelen. Waar ik in het begin nog vier kilo kwijt was door me te melden bij sportgoeroe Wim, kwam het er in de feestmaanden maart en april weer volop aan. Want elke dag is een feestje! Tijdens het weegmoment bleek mijn vriendin meer dan acht kilo kwijt te zijn en ik zat met kleding aan op hetzelfde gewicht als in januari met mijn kleding uit. Misschien een etentje verloren maar toch één kilo gewonnen.

Of wacht, één kilo is geen kilo!