Met een gezonde dosis tegenzin sleur ik mezelf de sportschool binnen. In de geurende kleedruimte zie je opgeluchte mannen met rood aangelopen gezichten. Zwaar ademend, natte kleding en parels van zweet die over de opgezette aderen van het gezicht sijpelen. Vol trots op hun prestatie paraderen ze tergend langzaam langs de spiegel om hun opgepompte lichamen te aanschouwen richting de douche.

Eenmaal omgekleed sjok ik de trap af. Bij de aanblik op alle martelwerktuigen schiet je de moed alweer in de schoenen. In de middeleeuwen werden er lijfstraffen uitgedeeld doormiddel van een folterkist, kwelpeer of radbraken. Anno 2019 kiezen we er massaal voor om ons vrijwillig af te beulen op apparaten als een leg extesion, chest press en Total abdominal. Want wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Begin januari zie je drie groepen mensen in de sportschool. De oude vertrouwde fanatiekelingen, de kersverse “goede voornemen” enthousiastelingen en de nieuwe ronde nieuwe kansen recidivisten. Waar de fanatiekelingen en enthousiastelingen  lopen in een fraai en passend setje. Zie je de recidivisten lopen in hun maatje M of L van pak hem beet een jaar en 10 kilo terug. Zo blijkt ook dat mijn kleding minder ruim zit dan destijds en ik als rolmops dan wel strak aangetrokken rollade door de sportschool waggel.

Bewapend met handdoek, bidon en trainingsschema val ik de apparaten stuk voor stuk aan. Zoals een ongestelde vrouw een stuk chocolade zou verslinden of een Poolse sleehond een rauw stuk rood vlees zou verzwelgen. Hartstochtelijk fiets ik me tot een hartslag van 170 en trek te zware gewichten omhoog omdat ik niet onder wil doen voor de fanatiekelingen. Bij elke ruk aan een apparaat voel ik de energie meer en meer uit mijn lichaam wegebben.

Na een half uur sjorren aan allerlei gewichten komt de sportinstructeur zijn standaard complimentje maken. Dit helpt me net over het dode punt waarna ik nog een kwartiertje ga uitlopen op de loopband. Geestdodend maar een echte calorieën verwoester. Al piepend en krakend gaat de band de hoogte in met mijn 115 kilo er boven op. Ondanks dat dit een apparaat is voel ik me toch wat schuldig en voel me net dat te dikke meisje op een Shetlandpony.

Na een uur bikkelen duik ik de kleedkamer weer in waar een recidivist zich in een te strak Zwarte Cross shirtje hijst uit 2013. Poedelnaakt en zelfverzekerd passeer ik hem richting de douche alwaar ik tergend langzaam de spiegels trotseer. Voor mijn gevoel zijn mijn armen drie centimeter gegroeid, heb ik een opgepompte borstkas en een conditie als een paard. Gemotiveerd tot op het bot om morgen weer te gaan pak ik de fiets en rij weg. Maar na enkele minuten word ik ingehaald door een 75 plusser met een elektrische fiets. Daar gaat je ego en opgedane zelfvertrouwen.