Lui en laks als ik altijd ben had ik de kapper net voor het Corona-tijdperk gemist. Wat resulteerde in een geinige combinatie tussen een “kamper” mat à la Nathan Rutjes en het ongetemde permanentje van wijlen André Hazes. De eerste weken kost het meer shampoo om te wassen, gel om te stijlen en geduld om te laten drogen.  Maar omdat mijn gezicht na vier maanden erger werd overwoekerd door dode haarpunten dan menig grijze container in het bejaardentehuis met incontinentie luiers, was het hoog tijd om de kapster te bezoeken. Wat dat betreft mis je iets pas echt als het er niet meer is.

Net zoals een pedicure, wanneer je vergeelde teennagels door je sokken groeien, wc-papier na een avondje chinees eten of een prostitué wanneer je voor de derde keer wordt betrapt door je moeder met een stofzuiger van Miele om je maanmannetje. Als metroseksuele man heb ik de kapster gemist. Het ongegeneerde gekeuvel over jezelf en het narcistische staren naar je eigen bolletje nadat de “professional” je kruin heeft vertroeteld met haar virtuoze vingertoppen. Wat dat betreft denk ik dat menig kapper de vier jaargetijden van Vivaldi kan spelen en dat Wibi Soerjadi een fijnbesnaarde hoofdmassage kan geven. Na dit goddelijke gefrunnik trek je je telefoon uit je zak en laat drie veel te aantrekkelijke modellen zien.

Terwijl ik werkelijk denk dat ik die tien van de foto wordt weet de kapster ook wel dat dit model mij van een vijfje hoog uit tot een zesje omtovert en biedt een bakkie koffie aan. Terwijl de koffiedampen mijn neusholte in glippen, glijdt de schaar door het wilde woud. De plukken haar storten op de grond en ik stroom leeg. Een goedkopere therapiesessie dan een kappersbezoek bestaat er niet. Alle opgekropte problematiek, wereldproblemen en wanorde in mijn brein kan ik met deze pientere psycholoog bespreken. Hoezo is het ambt van kapper niet vitaal? Ik denk dat als Ridouan Taghi geregeld bij de Ami kwam hij naast een verzorgd kapsel ook een opgeruimd hoofd had en Trump na tien afspraken geknipt zou zijn voor het presidentschap. Terwijl er anderhalve kilo haar onder mijn stoeltje ligt voel ik me in mijn hoofd lichter dan een veertje. De cape gaat af waardoor ik eindelijk bij mijn koude koffie kan. Ik drink hem in één teug leeg terwijl ik de witte rand onder mijn haarlijn aanschouw. Geen sprankje zonlicht kon zich de afgelopen maanden door de volle bos wurmen. Door deze tijdelijke zonsverduistering is de “corona” meer dan ooit zichtbaar.