Twee wekelijkse column in het Voorster Nieuws

Na een sabbatical van ongeveer anderhalf jaar heb ik mijn zwembroek weer uit de kast getrokken. Dit ging een stuk soepeler dan het aantrekken ervan. Na de martelgang in het kleedhokje liep ik de doucheruimte in. Hier stond mijn zonnebank bruine vriend zich al grondig te schrobben. Dat we beide een maatje meer hebben, daar waren we mee bekend. Niet moddervet maar toch vrij fors. De Big Mac onder de hamburgers kun je wel stellen.

Na de “walk of shame” richting het bad ploften we te water en klapte mijn liefdeslobben als een trekzak in elkaar. We probeerde ons in het “zwemmers” treintje te nestelen maar hadden al snel door dat dit een intercity was en geen stop trein. Na anderhalve minuut had ik drie liter water en een schimmelnagel van mijn voorganger binnen. Halverwege de baan zag ik mijn olympische ambitie in rook opgaan en was al blij dat ik hijgend en proestend mijn hoofd boven water kon houden door te water trappelen.

Daar spartelden de twee dikkerdjes als bevroren kroketten die te enthousiast in de frituurpan zijn gemieterd. Vol overgave molewiekten we ons naar de kant om een moment van rust te vinden. Hier aangekomen ontdekten we dat het metalen trappetje aan de overzijde geschroefd zat.

We sloegen onze handen op de kant en trokken onze logge lichamen de hoogte in. Waar mijn vriend zijn buik nog op de kant kon leggen schuurde ik er mee tegen de rand van het zwembad. Na een tweede krachtsinspanning drukte ik mijn lichaam het water uit en rolde mezelf in een stabiele zijligging. Zittend aan de kant van het zwembad bekeken we de overige badgasten. De een nog slanker dan de ander. Wellicht uit gebrek aan welvaart of een stofwisselingsziekte maar hoogstwaarschijnlijk door een gevarieerder voedingspatroon dan wel rijker sport leven.

Na deze vorm van zelfkastijding waggelden we naar de bubbelbaden. Bij het betreden van het bad stagneerde de bubbels en sprongen de mede-chillers over naar het andere bad. Het nut hiervan is me nog altijd een raadsel en met mijn conditie kun je dan ook beter blijven zitten. Na een half uur klommen we het bad uit en gingen richting de douches. Mijn vriend had grotere groeven in zijn handpalmen lopen dan een gemiddelde schil van een walnoot. Deze rimpel handen zien er afstotelijk uit maar met een beetje douche gel heb je geen washandje meer nodig.

Gekleed en al kwam ik vervolgens weer energiek het kleedhokje uit. Even onder de blower, gel in de haren en een luchtje op. Nadat ik me een uur geleden het “grapje van God” voelde, voel ik me nu met kleding aan zelfverzekerd en als herboren. Om dit te vieren duiken we de kantine in om de opgedane eetlust te stillen. Heerlijk zo’n broodje kroket!