Mijn laatste maanden als “Apeldoorner” treden in (mits Teuge in de toekomst bij Voorst blijft horen). Vol sentiment denk ik terug aan de mooie en overzichtelijke tijd die achter me ligt. Door de stress en hectiek van dit moment, door onder andere alle luxe communicatiemiddelen en keuze’s, kan ik jaloers zijn op mijn voorvaderen. Wat was het leven destijds simpel. Je werd in een overzichtelijk hokje geplaatst, dan wel boer, burger of buitenlui. Met deze drie prachtige nostalgische begrippen sprak de stadsomroeper de mensen van oudsher dan ook aan. Zo voelde een ieder zich aangesproken en erkend. Nu de ontzuiling en individualisme hoogtij vieren hebben we behoefte aan verbinding, aan een saamhorigheidsgevoel met een sociale klasse en zelfdenkenden. Binnen Apeldoorn voel ik me absoluut geen boer, ik heb niet de kunde om wiet te telen, het karakter om toppen te oogsten of het doorzettingsvermogen om in het zoveelste pandje een herstart te maken.

Ook voel ik me geen standaard burger die het “huisje, boompje, beestje” gevoel nastreeft. Ik voel me thuis in de kroeg, plas het liefst tegen een boom en ga op feesten tekeer als een beest.

Buitenlui past dan meer in mijn straatje vanwege het vrije bestaan en het mislopen van de belastingen. Dit geeft dan ook wel inzicht op mijn persoonlijke wensen.

Als ik een willekeurige geschiedenis leraar moet geloven heeft Apeldoorn geen stadsrechten. Dus is en blijft het een dorp werd mij verteld. Dat is net zoals de arbeidsmarkt die vraagt om drie jaar werkervaring terwijl je net cum laude afgestudeerd bent met een IQ van 143 en 6 maanden stage. Te weinig! Dus wordt er een 45 jarige analfabeet met smetvrees aangenomen voor een functie als verpleger in het ziekenhuis om stoma’s te verwisselen. Je kan dus aan alle eisen voldoen maar het verleden blijft je achtervolgen.

Als Apeldoorner voelt het toch aan als een stad. Het centrum is op een doordeweekse dinsdag ruim gevuld waardoor je het gevoel hebt dat het een nationale vrije dag is. Door het constante uitbouwen van Apeldoorn richting andere dorpen zit er met mijn iets te logge lichaam geen rondje Apeldoorn op de fiets meer in. Eventueel met wat doping, maar dat kennen die “dorpelingen” natuurlijk niet. Een gemiddelde Apeldoorner anno nu voelt zich geen boer, burger of buitenlui. Een gemiddelde burger voelt zich transgender, hetero, homo of bi. Een Nederlander of een Nederlander met een migratie achtergrond, dan wel iemand met een syndroom of rugzakje. Aangezien ik mezelf ondanks mijn vrouwelijke trekjes niet kan scharen onder de andere sekse. Ik alleen voor de lol zou zoenen met andere mannen. Geen God, Allah of Spaghettimonster aanhanger ben. Kan ik me vooralsnog gelukkig wel uitspreken als trotse inwoner van Apeldoorn.