Waar we met z’n allen vrezen voor code zwart in de zorg, omarmen we Black Friday. Dit hitsige hoarding festijn is overkomen waaien vanuit Amerika, net als Halloween en Keith Bakker. Waar de laatste twee meer indruk proberen te maken op de jeugd, lokt Black Friday iedere cent bij de volwassene uit de portemonnee. Het verplicht dragen van een mondkapje verleidt me dit jaar niet naar de lokale winkelier, maar beschermt me naast Corona nu ook tegen een impulsieve inkoop.

Een week van te voren wordt je al doodgegooid met reclamecampagnes en zie je op je telefoon meer spam voorbij komen dan doorstuurporno in alle groepsapps. Je weet dat je niks nodig hebt maar snuffelt soms toch even rond. Je telefoon heeft vervolgens een gluurgeheugen en onthoudt waar je bent geweest. Stiekem loeren zit er niet meer in. Dit is net alsof je over de wallen struint en er vervolgens viermaal daags een prostituee bij je op de deur klopt met een steeds verleidelijker aanbod.

Die reclames blijven terugkomen en de kortingen worden richting de vrijdag steeds interessanter. Op maandag neus je wat rond, op dinsdag speur je nog wat verder, woensdag weet je dat je je geld beter even op de spaarrekening kan laten staan, want Omicron komt eraan. Omicron? Is dat de nieuwste Transformer film, The Oath of Omicron, waarin de Autobots zij aan zij strijden met de Decepticons? Helaas, weer die corona! Op donderdag kan het zijn dat de lockdown ons weer binnen houdt dus nestelt het idee in je brein dat je goedkeuring hebt om je bankrekening te plunderen. Door het overweldigende aanbod sla je dicht maar midden in de nacht schrok ik toch wakker. Het is zo ver! Waar kinderen stress en spanning opbouwen bij Sinterklaas ontpopte er bij mij een gevoel van koopwoede waarna ik gericht op kledingjacht ging.

Nadat ik rond 02.00 uur mijn winkelwagentjes op Zalando, Otrium en Bol. com vol had gegooid liet ik ze toch een avondje voor de kassa staan. Bij het ontwaken hoopte ik stiekem dat de kleding weer netjes was opgevouwen en op zijn plek was gelegd. Maar de gezamenlijke kassa’s gaven nog steeds 1500,- euro aan. In de fysieke wereld zou ik me kapot schamen als ik de rij uit zou slenteren en alles terug zou hangen. Maar hier kon ik alles ongegeneerd de kar uit mieteren totdat ik kort voor 00.00 uur de 250,- euro aantikte bij Zalando. En als gierige Nederlander abonneerde ik me in alle haast uiteraard ook nog even op de nieuwsbrief waardoor ik over het volledige bedrag nog eens 10% korting kreeg.

Na de aankoop bekruipt me een voldaan gevoel. “Zo Danny, dat heb je hem toch even geflikt” Waarna ik mezelf vreedzaam een nachtmerrie in droom waarin de lokale ondernemers snakken naar frisse lucht tijdens een MKBinfarct.