Zelfkastijding op Radio 1
Maandag ochtend reed ik op de Rijksstraatweg tussen Teuge en Apeldoorn. Op de kinderstoel naast mij lag een grote zak snoep en wat prullaria voor Halloween. Zoals altijd luisterde ik radio 1 om op de hoogte te blijven van alle actualiteiten.
Je kan het zien als een stukje zelfkastijding waarbij ik alle pijn en leed van de wereld tijdens het nieuws als een spons opzuig. De strijd was afgelopen weekend hevig, maar ook deze speelronde konden de Joden de tegenstander er niet onder krijgen waardoor de bombardementen gestaag doorgingen.
Daarnaast is er de pijn en het leed die de verliezen van de ‘superjoden’ met zich mee brengen met geen pen te beschrijven. Enkel samen te vatten in het woord penibel aangezien mijn clubje op een discutabele 18de plaats staan in de eredivisie. En dat allemaal door een vreemdelingen legioen die onder aanvoering van een Duitser de arena zijn binnen gemarcheerd. En daar net zo’ n puinhoop hebben gecreëerd als orkaan Otis in Acapulco. Om deze reden denk ik dat we bij elke orkaan die een ravage tot stand brengt de naam van Sven op de Wikipedia aan moeten passen. Zodat we hem net als elke darter met een hoop kabaal aan kunnen kondigen SVEN OTIS MISLINTAT. Zodat elke club bij voorbaat al is gealarmeerd. Want enkel de voetballer Hato is een schot in de roos, maar die speelde al bij Ajax.
Het enige nieuws dat ik afgelopen week zorgwekkender vond was het gegeven dat Frans Bauer en Jody Bernal samen de studio induiken. Een kamper die een project aan gaat met een Colombiaan. Het lijkt een goede trailer voor een serie over de maffia. Maar feitelijk wordt hier een eerste stap gezet met kernfusie. Hier wordt een vleugje ‘heb je even voor mij’ samengesmolten met een snuifje ‘Que sí Que no’ wat enkel kan lijden tot een energie explosie en een hele foute zomer hit. Zo’n hit waarbij je door je half aangeschoten tante de polonaise wordt ingetrokken tijdens een familie barbecue. En waarvan je die deuntjes nooit meer uit je hoofd krijgt.
Na het nieuws volgde er een blokje reclame. Het schijnt dat je je erfenis nu ook kan doneren aan de natuur volgens Greenpeace. In mijn hoofd zag ik de liefhebbende plantenpassionisten en bosbewonderaars met grootmoeders goed naar de postkantoren vertrekken om elke willekeurige iep en beuk mee te laten delen met de erfenis. Een bronzen olielampje met bloemenmotief kan naar de biesbos zodat de bevers ook in de avond kunnen werken aan hun burcht. Er ontstaat Bonje tussen de zussen Anja en Hennie die al stampvoetend het antieke eettafel setje van oma naar een DHL punt moeten rijden zodat activisten tijdens de protesten bij TATA Steel fatsoenlijk kunnen zitten tijdens de pauze. Ze daar thee drinken uit het porseleinen theeservies van wijlen Gerda totdat de koekoek van Opa Henk uit zijn klok duikt en de vrije vogels de borden weer op kunnen pakken.
Terwijl deze gedachtenspinsels door mijn hoofd heen jagen ben ik aangekomen bij ‘Willem’s pompoenenparadijs’ om een oranje griezel op de kop te tikken. Meneer, heb je even voor mij?
