Duurzaam scheiden
Laatst kreeg ik mee dat drie van de vijf indicaties worden afgegeven voor casuïstiek die echtscheidingsproblematiek bevatten. Drie op de vijf! Ik weet dat we in het kader van duurzaamheid het scheiden promoten, maar dit gaat wel erg ver. Als je het positief bekijkt, kun je wellicht ook concluderen dat het cliëntenbestand door seksueel misbruik, lichamelijk geweld en verwaarlozing nog maar twee op de vijf is.
Mijn vriendin en ik hebben geen ambitie om te scheiden; daar ben ik voor de volle 50% zeker van. Of misschien wel 100%, aangezien ze al haar dromen waarmaakt en hier anders al jaren hopeloos in lijkt te falen. In elke relatie heb je je trucjes om het samen een beetje leuk te houden. Bij ons crasht de oppas met een zak chips en haar (jeugd)liefde op de bank. Zodat wij, ondanks ons hectische bestaan, er om de twee maanden samen op uit kunnen om de culinaire wereld te ontdekken.
Van een onvergetelijke, decadente ervaring in het Muiderslot tot een visuele beproeving bij Dinner in Motion. Even uit je rol als opvoeder en verdwalen in de ogen van je partner, dan wel het nachtleven van Amsterdam. Tijd is ons kostbaarste bezit en wat is het toch mooi om dit van een ander te krijgen. Een onderbouwd complimentje, een vluchtige knipoog en zelfs die boze blik. Je bent het blijkbaar waard om in te investeren. Denk tijdens je volgende ruzie niet aan scheiden, maar zie de energie die de ander in het contact stopt. Een sneer van een opmerking is een klein, intiem moment waarop ze wat levensvreugde ongenuanceerd haar strot uitduwt. En ook een moment van doodzwijgen mag je koesteren. Omarm dat rustige moment waarop ze wellicht even geen passende woorden kan vinden om de situatie te duiden maar zeker aan je denkt!
Het schijnt dat je bij het recyclen duurzame materialen aantreft die je kunt hergebruiken. Dat is net als twee ex-geliefden die een jarenlange chemie met elkaar hebben opgebouwd. Een decennium verstrengeld in de armen van de ander hebben gelegen, zijn ingekapseld in de schoonfamilie en emotioneel dichter naar elkaar toe zijn gegroeid dan Geer en Goor in hun hoogtijdagen. Het zou mooi zijn als we na het scheidingsproces de restanten niet zien als afval maar als grondstoffen die een nieuwe invulling moeten gaan krijgen in elkaars leven. De ander is wellicht niet meer die prins of prinses in een goudgele aura, maar ook niet die heks met dat constante chagrijn. Er is ergens een midden, maar om die te zoeken, moet je de ander niet bij zijn poten afzagen.
Dus de volgende keer dat je je relatie op de weegschaal legt, denk dan niet alleen aan wat er misgaat, maar ook aan de emotionele rijkdom die zelfs in de moeilijkste momenten verscholen ligt. We zijn allemaal recyclebaar, in het leven en in de liefde. Het zou zonde zijn om wat eens zo waardevol was, af te schrijven als onbruikbaar afval.
