Zondagse spoed
Bij thuiskomst uit de supermarkt paradeerde mijn aantrekkelijke vriendinnetje door de woonkamer. Al ijsberend hoorde ik dit ijskonijn vermelden dat mijn zoontje de kindersluiting eraf heeft gekregen. Mijn oog viel op mijn kwijlende zoontje, waarna ik een fles afvoerontstopper op het aanrecht zag staan. Dit mannetje blijkt de fles uit de afvalbak te hebben gevist, waarna hij het slot van deze fles als een vakkundig escaperoomer heeft gekraakt. Dit kan gelukt zijn door sterk denkwerk, maar de kans is ook groot dat hij deze door de kamer heeft geslingerd.
De restjes ontstopper vonden we op de vloer, maar helaas ook in zijn mond. Een mannetje van twee dat begon te huilen, waarop mijn vriendin de verpleegkundige handelingen verrichtte en zijn mondje leeghaalde en liet spoelen. Mijn vriendin hing op en vertelde mij dat we binnen twintig minuten geholpen zouden worden in het ziekenhuis, tenzij er zwelling zou ontstaan. Terwijl ze dit zei, zagen we zijn onderlipje net zo gestaag groeien als de kansen van de partij “Nieuw Sociaal Contract” van Pieter Omtzigt. Het blonde mannetje van amper twee broden hoog kroop tegen me aan en legde zijn hoofdje in mijn nek. Vol onmacht probeerden we de blinde paniek weg te drukken en ons groot te houden voor onze dochter. Het deerntje van vijf keek enkel wat waterig uit haar reebruine ogen en wilde enkel met haar broertje knuffelen. We belden het alarmnummer en binnen vijf minuten stond de ambulance voor de deur. Er stapten twee charismatische mannen uit die ik net als de Spaanse bondsvoorzitter door de euforie wel op de mond kon zoenen. Mijn dochter werd beloond met een medaille voor het wachten en mijn zoontje kreeg een beer. Als ik van tevoren had geweten dat deze ontmoeting plaats zou vinden, had ik ook een presentje in huis gehaald. Wellicht iets als een tourniquet, endoscoop of een spelletje zoals Dokter Bibber.
De heren, die wellicht net de darmen van een slechtziende man hebben teruggedrukt na een treinongeluk, een botte zaag uit een onderarm hebben getrokken terwijl ze de pezen hoorden knappen, of het grind uit een schedel van een parachutist hebben getrokken, stonden nu oog in oog met dit kleine kwijlende mannetje met enkel een dikke lip. Ze deden alles eerst voor bij papa en daarna bij dit mannetje. Terwijl een gemiddelde werknemer op zondag met groot chagrijn de dag doorkomt, straalde dit duo meer plezier uit dan Bassie en Adriaan in hun beste jaren. Uit voorzorg mochten we mee met deze reddende engelen. Bij het ziekenhuis in Deventer werden we opgewacht en vervolgens door de ambulancebroeders geëscorteerd naar de kinderafdeling. Hier stond een team van drie knappe koppen op ons zoontje te wachten. Hij dribbelde vrolijk naar binnen en onderging de testjes, terwijl papa werd verwend met een kop koffie. Met geduld, inlevingsvermogen en vakmanschap werd dit kleine mensje geholpen. Ons zoontje heeft het waarschijnlijk niet binnengekregen en wilde enkel wat druppels proeven, waardoor zijn lippen sterk reageerden.
De ambulancebroeders en het personeel in het Deventer ziekenhuis verdienen voor hun handelen een groot compliment! Zo zie je maar dat een fles gootsteenontstopper je zondagmiddag ook kan verruimen, zonder er velgenreiniger bij te gooien en dit te mixen tot GHB.
