Zomergasten

Vroeger kon je je nog even lekker ouderwets vervelen. Zo kon je op een druilerige zondag morgen een legokasteel in elkaar bouwen, het leger van je broertje uitmoorden en 7 tekeningen maken die je vervolgens in het papier-maché verwerkte tot een spaarvarken. Vervolgens kreeg je van je moeder een glas ranja en een stroopsoldaatje. Terwijl je aan je stroopsoldaatje likte, bestudeerde je de regenbuien en begon je rond een uur of elf te zeuren tegen je moeder. Pfoeh, wat duurden die dagen lang. En waar je destijds uren teveel had, heb je ze nu te weinig.

Tijd, het meest schaarse product van de wereld. Het is een onzekere markt, en vaak ook een oneerlijke. Zo overleed regisseur William Friedkin afgelopen week op een respectabele leeftijd van 87 jaar, maar sterven er dagelijks wereldwijd 15 duizend kinderen jonger dan vijf jaar. Dus elke minuut is er één om te omarmen en zorgt er zelfs voor dat mijn dagelijkse keuze om ‘s avonds voor twaalf uur te gaan slapen voelt als een lastige evenwichtsoefening tussen nut en plezier.

Om het weekend even te vertragen is het programma “Zomergasten” een hele prettige afsluiting van mijn hectische weekend. Drie uur slow-tv met een boeiende gast en intrigerende tv-fragmenten. Met vervolgens een keuzefilm van de genodigde als bekroning op de avond. Vorige week was dit cinematograaf Hoyte Hoytema die de film “For All Mankind” uit koos. Ik voelde me vrij dom aangezien ik ontdekte dat er niet twee maar zelfs twaalf mensen op de maan zijn geweest. Deze openbaring brengt me wel aan het denken, zaten er maar vier leden in The A-team? En hoeveel personen zaten er tegelijk in het Pino-pak? De laatste keer dat ik zo’n Epifanie heb gehad was de dag ervoor. Ik ging zoals altijd met mijn kratje vol glaswerk richting de glascontainer en vroeg me zoals altijd weer af of ik de doppen en deksels er nou wel of niet bij mag weggooien. Met een gevoel van schaamte mieter ik toch alles met kurk en al de glasbak in want naast de kostbare tijd die dit kost wil je ook niet geconfronteerd worden met al die zure luchtjes. En nu na vele jaren van ongemakkelijke momenten heeft mijn vriend “Google” me uitgelegd dat je het met dop en al in de container mag gooien, aangezien de moderne sorteermachines de doppen eruit filteren.

Mijn vriendin bezit een soortgelijke gave. Ik stort dagelijks ook een vracht woorden haar kant op en zij filtert de essentie eruit. Waar haalt ze de tijd toch vandaan? Het lijkt als of de tijdswaarneming met de waarde van ons geld mee fluctueert. Een euro is een euro en een dag een dag. Maar toch lijk je er steeds minder mee te kunnen. Wat soms ook zijn voordelen kan hebben. Zo lijkt me de reis naar de maan met mijn tijdsperceptie wel beter te doen dan in de jaren 70, gaan ongemakkelijke stiltes sneller voorbij en is een jaartje dwangarbeid ook een stuk beter te doen naar mate je ouder wordt. Misschien kunnen we leren om de eindeloze zondagen van vroeger te herontdekken, zelfs in deze snelle tijden. Want tijd is niet slechts een meting; het is een ervaring die we met aandacht moeten beleven