Gleuf gluren
Op donderdagmiddag sluit ik mijn werkweek af. Het einde van mijn werkweek betekent het begin van mijn “to-do” lijst. Dit geeft rust, werd gezegd, dit geeft overzicht, en er is niets heerlijkers dan een streep zetten door een taak die je hebt afgerond. Zie het als een dag in de gevangenis die je met een krijtje afkrast op de grijze betonnen muur van je cel. Of de krul die je van je docent kreeg als ze je tentamen Engels had nagekeken. Rust die ik mezelf wel had gegund. Maar de combinatie van een creatief brein, een tuin die lijkt op een Kazachstaanse steppe, en bovenal een besluitvaardige vriendin zijn ingrediënten voor een vrij forse “to-do” lijst. Een lijst die langer is dan menig menukaart van een Chinees restaurant en ook zeker minder smaakvol. Daarnaast blijft de menukaart vrijwel even lang terwijl mijn lijstje zich dagelijks uitbreidt door punten die meestal worden aangehaald door mijn vriendin. Deze spitsen zich vaak toe op spullen opruimen, kleding wegwerken en troep achter mijn kont opruimen.
De tijd gaat snel, te snel. Als kind kon ik me nog wel eens vervelen op een druilerige dag, waarna ik na lang zeuren weer eindigde achter de Lego. Een prachtdag, maar wel een lange, in ieder geval voor het gevoel. De dagen worden naar mate ik de 40 over twee jaar aantik, voor mijn gevoel korter. Wat dat betreft kun je twee dagen beter samenvoegen zodat je het gevoel hebt dat je ‘s avonds nog eens ergens aan toe komt. Met het overlijden van zangeres Tina Turner en boef/charmeur Silvio Berlusconi sluiten we ook weer twee hoofdstukken die het leven van menig individu van kleur hebben voorzien. Grootheden uit hun tijd en symbolen van nu. Wat dat betreft kun je beter een bucketlist in elkaar knutselen dan een to-do list. Een stuk leuker en als je iets niet noteert, dan kun je nog eens wat vergeten, wat je achteraf een hoop werk scheelt. Tenzij je de morning-afterpil vergeet of je tentamen waardoor je een jaartje over mag doen.
Voormalig vrouwenvoetbalster Nilla Fisher was in haar boek “I didn’t even say half of it” niet vergeten dat ze haar geslachtsdeel tijdens het WK 2011 moest laten zien. Dit om te checken of alle vrouwen wel echt vrouw waren. De persoon die dit bij de FIFA had bedacht, had ik wel in zijn scrotum willen knijpen of hij wel echt gevoel had. Ik vraag me dan ook af of dit destijds ook op het “to-do” lijstje van de fysiotherapeut heeft gestaan. Dat zijn vrouw en kinderen ‘s ochtends de chocoladehagelslag uit hun mondhoeken wegvegen terwijl ze op het whiteboard loeren. Papa: 07.30 ontbijt smeren, 08.00 koelvloeistof bijvullen in de gezinsauto, 08.30 papa naar het werk, 10.00 vergadering, 12.00 lunch, 13.00 gleuf gluren Zweeds elftal. Veel plezier op je werk, papa! Wellicht ben ik het vergeten, maar op mijn “to-do” lijstje kom je dit niet tegen. Maar wellicht moet ik de Kazachse steppe thuis gaan waarderen. Is het wat voor mijn bucketlist?
