Mijn dochter van vier en zoontje van één hebben het geluk dat ze hun schoentje elke woensdag en zaterdag mogen zetten. Mijn zoontje kan een schoen net herkennen aan zijn vorm, geur of smaak. Ook speelt hij de volgende ochtend net zo lief met de verpakking van het cadeau van mijn dochter als met zijn gloednieuwe trekker. Mijn dochter daarentegen begint het Sinterklaas ritueeltje te omarmen. Waar ik me een maand lang uitsloof voor een degelijk salaris. Krijgt deze kleuter al kennis van het begrip “heitje voor een karweitje”. Ze gaat in de middag zitten met haar kartelschaar, botte potloden en sierlijke stiften en tekent een prachtige tweeluik van een imponerende Sinterklaas met mooie grijze lokken. Op de linkerkant van het roze vel roept de Sint “aan tafel” en zit met wat pieten, een kalende man met een votje haar in zijn hand en Dieuwertje Blok met twee harken als handen. Aan de rechterkant staat Sint zijn Camerapiet aan te moedigen die op zijn knieën op zoek lijkt naar pepernoten. Als ik haar complimenteer met haar fantastische kunstwerkje en vraag wat piet aan het zoeken is op de tweede tekening, benoemd ze erkenning en respect. Sint was blijkbaar boos omdat hij elk jaar het beste uit zichzelf en zijn pieten wil halen. Waarschijnlijk was hij zo gefrustreerd omdat de pakjes door heel de wereld lagen of omdat de streepjes codes van de zakken waren gewassen door de zakkenwasser. Na de hutspot met peen en ui doken we op de bank voor het Sinterklaasjournaal. De oorlog in Oekraïne en rellende Marrokanen verdwenen in het niets na de pietenproblematiek met de ontbrekende streepjescodes.

Voor het slapen gaan zong ze uit volle borst wat Sinterklaasliedjes en schoof met twee handjes een winterwortel in haar schoentje. Ze pakte de tekening van het aanrecht en rolde deze op. Waarna ze haar creatie en een ui in de schoen van haar broertje stopte zodat de Sint hem niet over zou slaan. Na een dikke zoen op haar voorhoofd en een versje valt ze met wat gekriebel op haar rug in slaap. Terwijl zei droomt over playmobiel en pieten roof ik de schoenen leeg en beloon haar vorm van kinderarbeid met een cadeau en wat strooigoed. In de ochtend glipt ze met haar snoetje onze kamer in en hypnotiseert me met haar ree bruine ogen. Half ontwaakt sukkel ik met het gelovige grut de trap af richting hun volle schoenen. Onze kleuter annexeert de pepernoten die om de schoen van haar broertje liggen met meer slagkracht dan Poetin laat zien in Oekraïne waarna onze peuter het luchtalarm in zet en we de pepernoten in veiligheid moeten brengen. Voordat ze naar school gaat maakt ze zich nog wat zorgen over de situatie met de zakkenwasser. Ik heb haar gerustgesteld dat hij dit jaar geen top 2000 presenteert en volgend jaar waarschijnlijk een nieuwe kans krijgt bij Talpa. Ze kijkt me verbaasd aan terwijl ze me vraagt wat we vanavond gaan eten. Hutspot schatje!