Terwijl Sinterklaas en zijn pieten de harten van alle kinderen veroverden in Nederland werd Cherson aan de andere kant van Europa terugveroverd door de Oekraïners. Dit ging echter niet zonder slag of stoot aangezien pakjesboot nummer 12 zonk en nu op de bodem van de zee ligt waardoor de melige meute met het vliegtuig naar Nederland vloog. Wellicht wat milieuonvriendelijk, maar daar hoor je de klimaatkoters nu niet over. Wie de harten van alle kleine smurfjes nu niet meer kan stelen is Pierre Kartner. Deze muzikale grootheid die in Nederland beter bekend staat als vader Abraham is op 87-jarige leeftijd overleden. Ambitie had dit schrijfwonder zeker nadat hij in 2020 verkondigde dat hij zijn beste liedje nog moest schrijven. Dat is net alsof je rond Kerst je goede voornemen om zeven kilo af te vallen in 2022 uitspreekt of dat schaatsgrootheid Stefan Groothuis zijn ijzers weer uit het vet haalt om zijn persoonlijke record op de 1500 meter uit 2009 aan te vallen. Ik zelf krijg denk ik een toeval als ik de 1500 meter aaneengesloten zal afleggen. Het is voor mij dan ook al een prestatie als ik de 1500 meter haal op mijn stappen teller. Je kan me lui noemen maar ik weet zeker dat als er een MacDonalds aan de andere kant van Teuge zou zitten ik deze afstand dagelijks gemakkelijk haal.

Waar vader Abraham ver van mij en mijn netwerk afstaat had het overlijden van twee vaders in de omgeving een flinke impact op mij en een ieder die hen nader bij stond. Het leven kan soms zo ruw en hard zijn als een dierbaar persoon uit je leven word weggetrokken. Als buitenstaander schrik je, wens je iedereen sterkte en kwam mijn dochter van vier met de eerste vragen omtrent de dood. Hoe is die dan dood gegaan? Wanneer komt hij dan terug? Gaan jullie ook dood? En tja, wat is dood. Dit soort vragen beantwoorden aan je dochter van vier is bijna net zo ongemakkelijk als een condoleance. Vooraf is het vaak een hoop gehaast en vraag je jezelf voor de spiegel af of deze kleding keuze passend is voor dit “thema avondje” vol heimwee en hartzeer. Bij aankomst heb ik altijd een dubbel gevoel over de rij. Een grote opkomst is mooi, alleen zegt dit vaak ook iets over de leeftijd, wat maakt dat een korte rij geregeld een fijner aanblik is. Aan het begin is er vaak nog wat geklets, kun je een leuke anekdote kwijt of verteld een oud bekende over zijn kleinkinderen of prostaatproblemen. Mijn vriendin schrijft vervolgens standaard in het condoleance boekje aangezien haar handschrift wel leesbaar is. Al schuifelend valt er halverwege vaak een stilte. Vanaf dat moment creëer ik uit ongemak de beste grappen in mijn hoofd tot aan het moment van condoleren. Ik veeg mijn bezwete hand af aan mijn broek en geef het eerste familielid een hand. Gecondoleerd….er is vervolgens niks op de wereld zo ongemakkelijk dan dat er aan het einde van de rij een gesprekje gevoerd word, waardoor je een onbekende met de tranen in de ogen domweg aan moet gapen voordat je weer door kan lopen. Eenmaal thuis bespreek je alle indrukken die je hebt op gedaan nog even na in bed. Waarna je je alvast voorbereidt op de volgende moeilijke vraag van een kind van vier die het oeuvre van vader Abraham heeft beluisterd “Kunnen jullie door een waterkraan”?