Om de week mag ik een stukje van deze prachtkrant bevuilen met mijn woordensoep. Ik hengel wat spinsels uit mijn hersenpannetje en orden ze op papier. Wat voor de één tot een aangenaam stukje lectuur kan leiden, komt voor de ander over als de restanten van het braaksel dat je aantreft tussen de tegeltjes van de badkamer na je dochters Sweet Sixteen. Je puber probeerde al wankelend de crime scene nog schoon te dippen met een prop wc-papier en spoot wat deo in de rondte voordat hij naar boven toe dwarrelde. In de ochtend word je door de herrie van de tv beneden, met een gezonde dosis ochtendhumeur, nog voor de wekker wakker. Je loopt naar de badkamer en de zurige Passoa jus d’orange lucht komt je in de gang al tegemoet. Je ziet de strepen van het vegen en koekeloert door de wc-bril naar een verstopt toilet. Er ligt een lading half doorgetrokken wc-papier gepimpt met stukjes borrelnoot en hompen frikandel die te gulzig waren weggegeten. Iedereen kijkt met zijn eigen gekleurde bril naar een situatie. Met een montuurtje dat is voorzien van een stukje persoonlijkheid en glazen die zijn gesmeed in een badje van normen en waarden.

De afgelopen weken is er ook een actiegroep in de media die door hun groene brilletje de wereld bekijkt en zich zorgen maakt over de opwarming van de aarde. Waar de één de museums nog even ontwijkt door het warme weer en buiten gaat stoepkrijten met de kinderen, duikt de ander er om de zelfde reden juist in met een blik verf en twee componenten lijm. Aandacht vragen voor het milieu door jezelf vast te lijmen klinkt origineel, maar in een gemiddelde peuterspeelzaal lijmt de helft van de kinderen objecten vast aan hun gezicht. Daarnaast verdwijnt er geregeld meubilair en blijken die verdwenen sokken onder de oksels van peuter Puck geplakt te zitten. Om ludiek te blijven kun je de actie wellicht aanpassen aan het seizoen en kun je jezelf tijdens de winterse editie vastlikken aan een lantaarnpaal en kun je in de zomer als ongewenste gast op elk barbecuefeestje blijven plakken. Ik vind het knap als iemand ergens vreedzaam en vol passie voor gaat. Een Greta Thunberg die van school staakt voor het klimaat of Nelson Mandela met zijn geweldloos protest tegen apartheid. Ik ben zelf erg voor het behoud van de bossen in de Amazone. Maar prijs me gelukkig met Lula die de Braziliaanse verkiezingen heeft gewonnen. Aangezien ik mezelf niet al streakend met mijn “liaantje” tussen mijn benen door een stadion zie galopperen, met de kreet “laat de boel niet verder krimpen”. Alhoewel ik met deze actie hele volksstammen gek denk te krijgen zie ik dit wellicht door een te roze bril.