Bij het schrijven van mijn column zitten we al op dag 67 van de “speciale militaire operatie” in Oekraïne. Dagelijks volg ik de situatie in het oorlogsgebied via de website van de NOS en verschillende podcasts waaronder die van Boekestijn en de Wijk. Vreselijk, je zou haast een kaarsje opsteken. Alleen waar plaats je die? Tijdens de vorige Koude Oorlog in de jaren ‘70 had ik het wel geweten, maar de tijden zijn veranderd. Nu cancelen we alles waar we jeuk van krijgen, behalve de oorlog. We doen er vanuit het westen dagelijks een schepje bovenop en de uitspraken verschuiven steeds meer richting oorlogsretoriek. Waardoor we eventueel op een derde wereldoorlog afstevenen en er wellicht al inzitten. Het voelt aan als die derde onderzoekende date met je scharrel in de bioscoop. Waarbij je na het frunniken op de achterste rij een bekende tegenkomt en je antwoordt moet gaan geven op de vraag of dit je nieuwe vriendin is? aiii Het luchtalarm tiert, ramen en deuren worden gesloten, Mark nestelt zich in het torentje en bij u gaat er een lampje branden, eureka wc-papier! Vervolgens moet u vertrouwen op een dikke columnist die zich in een kogelvrij vest moet wurmen om te strijden voor uw veiligheid. Want ook ik kan opgeroepen worden voor de krijgsmacht. Wellicht om de infanterie te dienen door vooruit te rollen op zoek naar landmijnen of als obstakel voor aankomende tanks te duiken.

Ik was stiekem al een paar weken aan het flirten met mijn buurman nadat ik erachter kwam dat homoseksualiteit sinds 1974 geen reden meer is om afgekeurd te worden voor het leger. Ook bestond er een alternatieve dienstplicht voor principiële dienstweigeraars die elke vorm van geweld afkeuren. Een genadig alternatief! Dat lijkt me dan wel wat, geen gevangenisstraf maar een subtiele taakstraf. Veilig in een bunker “opsporing verzocht” presenteren, de kinderen entertainen als clown Bange Bassie of de carrière van Lil kleine verder vormgeven, omdat hij geweld wat hoger in het vaandel heeft staan. Door de online media platformen kunnen we waarschijnlijk een kwart van Nederland onder het kopje “verbaal geweld” het leger inschuiven. Waar we vroeger streden voor een open en tolerant Nederland waarin alles besproken kon worden volgt er nu meteen een digitale strop op Twitter. Het gaat niet meer om het doel, de boodschap en een gezond debat, maar om het schaden, slopen en cancelen van publieke figuren. En als je iets wil cancelen kun je wellicht ook denken aan de schuldigen rondom de toeslagen affaire, Hugo de Jonge die 5 miljard is kwijtgeraakt of de frikandelbroodjes die per twee verpakt worden. Per twee! Waarom? Dit geeft kortsluiting aangezien ik er onderweg één wil eten en niet twee. Wellicht kan ik dit concept boycotten met een twittercampagne of cancelen via de hartstichting? Want de situatie accepteren of negeren zoals deze is, is zo 1970!