We hebben allemaal wel een buurvrouw in de straat die je een hond gunt! Zo één waarvan je denkt, die mag wel langs mijn ruit heen paraderen met zo’n vreetschuur van zestig kilo. En met een beetje geluk een keer of zes als haar trouwe viervoeter wormpjes heeft opgelopen en wat buikproblematiek vertoond. Zodat je zelf op je luie reet Studio Voetbal kan kijken en om kwart over zeven even door de lamellen spiekt naar het elegante waggeltje van buurvrouw Anja met haar teefje. Terwijl haar bilpartij wellicht meer kraters kent dan de stad Marioepol aanschouw je de hypnotiserende golfbewegingen totdat ze de bocht om is en je je vette vingers weer in een zak kaaschips steekt. Waarna je geliefde zich over haar telefoon heen buigt en zich met geïrriteerde blik over het gekraak beklaagt, nadat je de laatste chippies uit de zak schud en nonchalant het kaaspulp met je tanden van je nagelriemen afschraapt. Waardoor je vrouw spontaan ontwaakt vanachter het schermpje en de televisie claimt om een herhaling van RTL Boulevard terug te kijken. Geer is weer eens boos op Goor en waar het goor is vinden we Geus en daar word ik nou niet echt vrolijk van. Waar het verorberen van smakeloze tv dagelijkse kost is voor velen wordt ik droevig van al die sterren stellen die uiteenspatten en droomkoppels die splijten. Terwijl je de reclame induikt, komt buurvrouw Anja terug getippeld met haar corona hondje. Een teefje van een jaar of twee die wel mocht blijven omdat buurvrouw Anja nog een tijdje thuis zit met long-COVID. De overige opportunisten konden weer aan het werk en hebben het beestje naar het asiel gebracht of ingeruild voor een stel trouwe tweevoeters uit Oekraïne. Een koppeltje teefjes met hier en daar wat traumatische problematiek. Met zo’n groot hart kun je natuurlijk niet achter blijven en moet je alles in huis halen waar je kinderen om vragen. Die kwijlende keeshond die je loensend aan staat te staren tijdens het bedrijven van de liefde is nog te behappen voor een jaartje, maar een roedel Oekraïners met een ander eetpatroon maakt het toch lastig. En dan is er ook nog een taalbarrière, Lassie begreep ik nog maar Nathalja kan zich
toch maar moeilijk uitten als ze huilt. Van mijn moeder mocht ik vroeger een cavia die ik B.A. noemde. Dit mocht omdat ik er goed voor zou zorgen. En dat heb ik de eerste drie weken ook gedaan waarna mijn moeder de zorgtaken op zich nam, aangezien ik mijn sociale contacten op het speelveld moest onderhouden. Je neemt geen dier in huis om de leegte te vullen, enkel voor de vrieskist. Iedereen kan af en toe wel een troostteefje gebruiken. Maar neem als je voor maximaal drie jaar wat te knuffelen wil een bosmuis of Turkse Tortel en voor wat meer interactie graaf je een Tamagotchi op. Nu we de honden en corona de deur uit zwaaien, staan de deuren wijd open voor de vluchtelingen uit Oekraïne. Een goedbedoeld en groots gebaar van compassie en medemenselijkheid. Niets dan lof! Maar vraag jezelf eens af of je moeder denkt dat je er ook goed voor zou kunnen zorgen?