Heb je weleens een auto gekocht bij een plaatselijke autodealer? Zo’n droomauto waarvoor je hard hebt moeten sparen. Eéntje met een goed ronkende motor, vers in de lak en nieuwe bandjes. Een karretje waarvan je helemaal lyrisch bent na de aankoop. Je showt hem aan al je vrienden en familie en rijdt ermee door de straat. Je zet hippe korte filmpjes van je bakkie op TikTok en haalt flink wat likes met je geile kiekjes op Facebook. Na twee weken druk je op maandagochtend een boterham in je mik waarna je al kauwend naar buiten rent. Struikelend over je tas ren je gehaast naar je auto toe en klikt hem open, half dromerig druk je de gordel vast en start je de auto om naar je werk te komen. Bij het starten hoor je wat geratel, je pruttelt met je bolide de straat uit waarna de koppeling eruit klapt. Je kan wel janken.

Over janken gesproken. Wij dachten ook dat we een goed werkend exemplaar hadden “aangeschaft”. Een meer dan prachtige baby die strak in zijn velletje zit en in eerste instantie lekker doorsliep. Maar in week twee veranderde dit engeltje in een bengeltje. Hij kreeg wat kuren, krampen en reflux. Onze zoon is stuk, maar vooralsnog niet “Total Loss” verklaard omdat we er nog flink aan kunnen sleutelen met wat pakken voeding en veel liefde.

Waar we normaal op zaterdagavond weer richting de kroeg zouden trekken lopen we nu om de beurten met een stevige pas door de woonkamer te drentelen om ons humpie in slaap te wiegen. De keuken is al ingericht als blarenpost en elke ochtend ontvangt de wandelaar een bos gladiolen van de ander voordat die het bed in mag duiken. Overdag mag ik door Teuge heen marcheren met ons handenbindertje. Als trotse vader duw ik het wandelwagentje op de automatische piloot vooruit en prop al lopend het fopspeentje in zijn mond. Alsof hij door heeft dat hij in de zeik gezet wordt met een stukje plastic. Bij de tweehonderdste keer dat hij het speentje uitwerpt ga je op zoek naar creatieve oplossingen. Zo zitten er twee gaatjes in elk speentje, die waarschijnlijk zijn bedacht om het fopspeentje met splitpennen in de mondhoeken van de zuigeling te drukken. Alleen ben je dan bang dat de flesvoeding via de wangetjes naar buiten stroomt tijdens de voeding. Wat je toch weerhoud om te experimenteren.

Als je gelooft in reïncarnatie dan zou het ook nog mijn oude docent Nederlands met suikerziekte kunnen zijn. Die ons rustige gezinsleventje express komt verstoren nadat ik haar een suikervrij kauwgommetje gaf tijdens haar hypo. En terwijl ik dit type weet ik dat ik de meest mooie lieve en geweldige zoon ter wereld heb voortgebracht. Het kost op dit moment alleen een hoop energie en vooral de huilbuien en pijn die hij ervaart gaan door merg en been en zijn slopend. En ondanks alle nukken wil Jax ook niet terug brengen naar mijn vriendin “de dealer” aangezien die na al die hechtingen de hele garage sloopt als ik hem terug druk. Danny R