In de nacht van zondag 6 op maandag 7 juni werden we vanuit Teuge achtervolgt door een Volkswagen Golf en scheurde we met 110 kilometer per uur door het centrum van Apeldoorn. Met het gaspedaal van de Toyota Aygo vol ingedrukt gleden mijn bezwete handen over het stuur terwijl mijn hartslag sneller opliep dan de spanningen in de CDA fractie. Met een bonkend hart zag ik in de achteruitkijkspiegel dat de witte wagen steeds dichterbij kwam. Bumper aan bumper denderden we over het asfalt terwijl mijn vriendin in mijn oren aan het tetteren was, “persen, persen, ik moet persen. Persen? Ja, na acht en half uur weeën weg puffen doken we de auto in met drie centimeter ontsluiting. Net genoeg om een Furby met pijn en moeite weg te drukken, maar geen kind van 8 pond te baren. Waar mijn vriendin erg kritisch en terughoudend is over het corona vaccin, snakt ze nu naar een ruggenprik en had ze zich negen maanden geleden ook al onbedachtzaam laten steken. In alle rust kon ik nog even naar het toilet en tokkelden we in eerste instantie rustig richting het Gelre ziekenhuis. Totdat ik door kreeg dat de verloskundige als een marionet achter me aan bleef bungelen en ik gas bij kon geven tijdens elke puf en kuch van mijn vriendin.

Bij het Gelre aangekomen jaagden we met een rolstoel door de gangen van het ziekenhuis. Ik zag in mijn vriendin ineens een potentiële kandidaat voor een gouden medaille op de 400 meter raprollen op de Paralympics. Het materiaal was duidelijk beter dan de Pirelli banden van Max Verstappen waardoor mijn vriendin de eindstreep wel had gehaald en direct kon gaan persen. Verpleegkundige Janneke, je vader, de verloskundige en de dienstdoende gynaecoloog stelde zich voor terwijl mijn vriendin als ware held zonder cape tijdens de persweeën het bed op vloog. Na acht slopende minuten waarin ik me als man zinlozer voelde dan dat onaangebroken zakje mosterd bij het broodje kroket mocht ik het bebloede wondertje aanschouwen. De verpleegkundige liet mij het navelstrengetje doorknippen waarna ik voor de zoveelste en laatste keer aan mijn vriendin vroeg of ik de moederkoek mocht hebben. Het idee dat ik het met Sinterklaas in een surprise ga verwerken staat haar helaas nog steeds niet aan. Wat dat betreft wordt ik geregeld afgeremd. Zo mocht ook dit liefkozende gedichtje niet op het geboortekaartje;

Zaad en ei vormen jou receptuur
Het was even vlammen, met vonken en vuur
9 maanden mocht je rusten in de oven
Om op een constante van 37 graden te stoven
De oven werd binnenste buiten gekeerd
Waarna je in een rode wijnsaus werd uitgeserveerd
Dit familie receptje gaat al heel wat generaties mee
En wellicht kun je er over 18 jaar mee gaan oefenen in het café

Ik kan u wel zeggen dat dit mannetje bijzonder veel op mij lijkt. Hij laat op zich wachten, je moet hem er uit werken als hij het naar zijn zin heeft en laat zich graag verzorgen. En mocht ik toch niet de biologische papa blijken te zijn. Dan lieg ik niet als ik hem op een dag vertel, je vader was erbij!

Goddelijk goed en weerzinwekkend week
Een miniatuurmensje van eigen kweek
Dit gezin probeert je alles te geven
Wat ben je welkom, jij klein lief leven.