Aangezien mijn vriendin en ik in ons eigen vakgebied uitblinken, althans…we verdienen geld met iets dat we denken te kunnen, werken we liever een uurtje extra en betalen daarmee een vakman dan dat we zelf drie uur zwoegen en zweten met een tamelijk belabberd eindresultaat. Zo wordt het meubilair wekelijks verwend door de interieurverzorgster en worden de ramen maandelijks gewassen door naar ik denk een mannetje van Interpolis want ze zijn “glashelder”. Dit “mannetje” heeft bij ons in de straat de glazenwassers oorlog gewonnen. Hij gaat in het rustige Teuge niet met flyers en zijn vuisten de straat op zoals in het nabij gelegen Vaassen, maar bewapend zich met zeem en spons en gaat de strijd aan tegen alle brute bacteriën en criminele corona spetters die zich op onze ruiten nestelen. Het “mannetje” klimt de trap sneller op dan mijn dochter de glijbaan na het verorberen van een bak Haribo snoep en Sywert van der Linden zijn bankrekening zag stijgen na de verkoop van veertig miljoen mondkapjes. Terwijl deze gedachte door mijn hoofd heen schoot staarde ik ongegeneerd naar deze mid-veertiger en mijn dochter die de vliegjes van het raam aan het vangen was met haar handjes. De tattoos van ons “mannetje” verbloemde zijn iele lange armen terwijl zijn vlassige haartooi onder een rood katoenen petje woekerde. Alsof Ruud-effe-knuffelen van Big Brother zijn carrière als masseur vaarwel heeft gezegd om na al die jaren nu eens bij anderen naar binnen te gluren. En daar dompelde ons “mannetje” zijn ruwe spons in het bungelende emmertje. Terwijl de spons zich volzoog schudde hij de zweetparels van zijn rimpelige voorhoofd af. Met zijn grove handen drukte hij de druipende wolbobber tegen het raam en masseerde hij het raam met meer liefde dan ik mijn volle buik streel na een all you can eat diner bij de wok. Terwijl ik verlekkert naar de koelkast liep om mijn honger gevoel te stillen met een stuk spekkoek zette ik het album “Lekker knuffelen” op. Ons “mannetje” wist de ruiten vervolgens sneller schoon dan Mark Rutte zijn geheugen en trok minder strepen dan ik op het toilet na diezelfde all you can eat maaltijd. Waarna hij met een vlotte elegantie de trap af drentelde en de ladder om zijn schouder wierp richting zijn volgende kunstwerkje bij de buren. Met de wokpan in mijn handen wurm ik de spekkoek tussen mijn tanden weg met mijn tong, waarna ik me waag aan het koken van een culinaire pot spaghetti. Het eindresultaat hangt na het avondeten voor dertig procent in het gezicht van mijn dochter. Door de oranje waas in haar gezicht zou je vermoeden dat het EK voetbal al is begonnen en de slierten spaghetti doen denken aan een confetti regen. Het is zelfs zo erg dat ik denk dat een kleine peuterschool in het zuiden van Zimbabwe zich een week kan voeden met de opgedroogde resten rondom haar kin. Als zorgzame vader roep ik mijn dochter naar me toe om haar gezicht en handen schoon te poetsen. Ze rent op me af en duikt vervolgens richting een vlieg die op de schone ramen zit. Mijn vriendin roept keihard “nee, niet met je vieze handen!!”Waarna mijn dochter schrikt en zegt “ohw, anders wordt het vliegje vies?”.