Vorig jaar, rond dezelfde tijd, stond ik bij menig borrel met mijn lippen gedrukt tegen de uitgezakte wangen van mijn buren en strakke kaaklijnen van de jeugdige smoeltjes om mij heen. De kleffe zoenen en de ongemakkelijke momenten mist niemand, denk ik. Voor het eerst in 35 jaar kan ik afstandelijk knikken met het hoofd of een subtiel ellenboogje uitdelen zonder gele kaart te krijgen. Geen twijfel over wie ik zoen, het aantal zoenen en mijn ongeschoren porem die ik in iemands gezicht druk. Die anderhalve meter mentaliteit begint me steeds beter te passen. De voordelen zijn wat dat betreft oneindig. Lekker in je eentje keuvelen op een bankje in de Fata Morgana, lekker soa-vrij masturberen bij een prostituee en je zaad naar haar toe gooien en wat meer afstand van je vrouw in het familiegraf. Waar ‘stoppen met roken’, ‘meer sporten’ en ‘afvallen’ de top drie van goede voornemens completeren, heb ik me dit jaar voorgenomen om me minder te irriteren aan kleine ergernissen. Zo zie ik mannen en vrouwen van middelbare leeftijd in hun Volkswagentje Polo rijden met een mondkapje op. Alleen! Althans dat lijkt zo… Maar wellicht ben ik gek en zijn ze bezig met een kidnapping en ligt er een astmatisch buurmeisje in de kofferbak, hebben ze spasmes en zitten ze in een auto van een ander met de angst dat ze per ongeluk aan het stuur gaan likken, kikken ze op hun eigen luchtcirculatie of proberen ze hiermee het ontglipte windje in de auto te vermijden. Maar in je eentje krijg je geen corona en dan vind ik het een vreemde gewaarwording en ga ik me ergeren. Wellicht dat ik af en toe wat excentriek gedrag vertoon door juist te genieten van de lucht onder de lakens na een scheetje, bij elk snotje die ik op pulk en wegschiet toch licht twijfel om hem naar binnen te snoepen en mijn eigen ontlasting bekijk voordat ik het doortrek. In 2021 wil ik me niet meer ergeren aan die ‘vitrinevoyeurs’ die drie minuten met hun giechel naar de brie staren om vervolgens te beseffen dat er bier op hun boodschappenlijstje stond. En ik me daar in de tussentijd achter moet parkeren en excuseren aangezien ik de weg bezet houdt voor het overige anderhalve meter volk. Het is een voortdurend schaakspel waarin er een aantal vergrijsde koningen en koninginnen zijn die de oude spelregels nog hanteren. Terwijl we nu allemaal een pionnetje in het systeem zijn met daarbij dezelfde beperkingen. En zelfs thuis waar ik de rust en ruimte heb kan ik me irriteren aan iets simpels als een theezakje, puur omdat ik niet weet of het zakje nou het theezakje is of het papieren omhulsel. Wellicht is het theezakje een theezakje en het omhulsel een ‘theezakje-zakje’. Zelfs google heeft er geen benaming voor dus bestaat het niet evenals ‘Zwarte Piet’ op Facebook en ‘schadelijke informatie over vaccins’ op Twitter. Ik weet bij voorbaat eigenlijk al dat mijn goede voornemen net zo kansloos is als die van 90% van de rokers met een ferme dosis chagrijn waardoor hun partner een baal shag naar hun hoofd slingert, de afvallers die na de heropening van de restaurants zwichten voor de geriefelijke geuren in de winkelstraten en de sporters die de nieuwe editie van Big Brother aangrijpen om online te bingewatchen. Wat dat betreft kan ik me beter voornemen dat ik faal zodat ik me aan de uitkomst niet ga irriteren.