Waar elk sprookje na enkele spannende hoofdstukken positief afsluit eindigt het jaar 2020 in een tranendal voor de horecaondernemers, deceptie voor de winkeliers en een financieel fiasco voor de vuurwerkverkopers. Waar er in de donkere dagen voor Kerst nog even licht leek te schijnen aan het eind van de tunnel, blijkt dit geen openhaard met geurende kersttakken en schouwspel van dwarrelende sneeuwvlokjes voor de ramen. Maar kijken we met ons bakkes tegen de koplampen van een voortdenderende trein aan, die ons compleet omver blaast als we ons niet met zijn allen terugtrekken in onze beschutte woningen. De avondklok kwam zelfs ter sprake. Ik moest meteen denken aan de afspraak die ik vroeger met mijn moeder had “Als de lantarenpalen gaan branden moet je thuis zijn”. Uiteraard houd je je aan dit soort afspraken die eenzijdig worden besloten aangezien je ouders de dictatoren in huis zijn. Maar als de overheid gaat bepalen dat jij als 35-jarige op tijd thuis moet zijn, anders zwaait er wat, roept dit een ander gevoel op. De laatste keer dat de vrijheid van Nederlanders dusdanig zijn ingeperkt was tijdens de Tweede Wereldoorlog van 1940-1945. Niet echt de meest florissante tijd om naar terug te refereren maar wel één die de mensen nog altijd raakt. Want wat als dit er toch van gaat komen, waar ligt de grens? Moet iedereen die gevaccineerd wordt straks een gele ster gaan dragen met de letter v zodat ze voorrang krijgen en beter behandeld gaan worden? Wordt iedereen met een vaccin voor vol aangezien zodat ze eerste klas mogen reizen? Wordt iedereen zonder vaccinatie straks in heropvoedingskampen gestopt net als de Oeigoeren in China? Als ik aan regels denk word ik balorig en ga ik dwarsliggen. Zo maakte ik op school altijd twee keer zoveel strafwerk zodat de docent dacht dat ik het met plezier deed, rijd ik buiten de bebouwde kom steevast te hard en veeg ik m’n reet af met de ARBO-regels waardoor ik chronisch last heb van mijn rug. Maar helaas moet ik me toch enigszins conformeren aan de regels voor het groter goed. Dus houd ik tijdens de kerstdagen voldoende afstand van mijn schoonouders, ga ik wc-papier hamsteren om met oud en nieuw als alternatief over de daken te werpen en zal ik mijn handen ook eens kapot gaan wassen na het toilet bezoek. Ik kan me nu al verheugen op alle zoom en beeldbel afspraken. Lekker in m’n onderbroekje achter de pc kruipen en gluren naar moeders die hun tepels net wegstoppen na de borstvoeding, koekeloeren naar cliënten die net een beschuitje in hun mik proppen, het gekrijs van geïrriteerde pubers op de achtergrond en collega’s die een heel betoog houden terwijl het geluid uit staat. Zelfs een nagesynchroniseerde Duitse versie van de film Lassie kan mijn aandacht meer opeisen. Maar zelfs het spannendste sprookje loopt goed af. Dus hoe dwars we met elkaar ook gaan liggen. Alles komt goed, we zijn alleen wat lastiger te begraven!