Het is soms een hele tour om die kleine meid van ons in de ochtend uit te putten en op tijd in bed te krijgen voor het middagslaapje. Het stukje steppen eindigt in twee rode knietjes en een papa die zowel het stepje als dochterlief naar huis mag tillen, de melk wordt tijdens de lunch over het nieuwe kleding setje gegoten en een vracht zand in je luier scheppen is waarschijnlijk een nieuwe YouTube challenge. Met de zweetparels op mijn voorhoofd pak ik uiteindelijk een zak chips en installeer ik me op de bank om de ronde van Frankrijk gade te slaan. In een aantal etappes kun je vooraf al voorspellen dat het peloton bij elkaar blijft en er een eindsprint volgt. Wat dat betreft is een aflevering van “Samson en Gert” kijken en of de bel het nu een keer wel doet uitdagender. Toch blijf ik kijken naar die prachtige plaatjes die ze ten tonele brengen op NPO 1. Het is wellicht niet de beste “natuurfilm” met twee bergen, een kletsnatte vallei, hijgende mannen, veel bos, wat hoogtepunten en een bevredigend einde. Maar wel één waar ik mijn rust en afleiding in kan vinden. In mijn jongere jaren was dit dikkerdje sportief en bloedfanatiek. Op de racefiets jakkerde ik alle klinkers eruit en op het voetbalveld de pollen. Ook nam ik nog een blauwe maandag deel aan de denksporten tennis en schaken. Aangezien de tennisbal voorbij zoemde en ik alleen maar kon bedenken hoe ik hem had willen raken, was het in mijn beleving een denksport. Naarmate ik ouder word ben ik in mijn adolescenten jaren de sport op een andere manier gaan beleven. Ik schaakte het vrouwelijk schoon in de kroeg, zat op menig bierfiets en sloeg menig balletje (mayo) mijn mik in. In mijn hoogtijdagen bij Teuge 5 kwam ik steevast op tijd voor de derde helft en te laat voor de tweede. Nu ik de 35 in ben gedoken en de sportschool wekelijks ontwijk. Heb ik met mijn oude vertrouwde duo partner (mijn broertje) de rackets weer uit de kast gepakt. Zoals Novak Djokovic het voor elkaar krijgt om een bekoorlijk ballenmeisje te treffen zijn schuimige biertjes en ijskoude baco’s het enige wat ik de afgelopen jaren heb geserveerd. Dus de ballen die van mijn racket sprongen gingen alle richtingen op waardoor het befaamde duo Guido Weijers en Vincent Bijlo zelfs kansen ziet. En toch zijn er mogelijkheden, om binnen de tennis de top te behalen heb ik ontdekt, maar dan wel als ballenjongen. Ook al is het geen gezicht als dit vrolijke puddingbroodje langs het net slentert om de ballen van de baan te plukken, is het wel een extra spelelement om mij te ontwijken aangezien je anders de US open moet verlaten.