De donkere dagen voor kerst zijn voor de één een crime en de ander een sfeervol tafereel. Persoonlijk ben ik dol op de lampjes, de repeterende kerstliederen op de radio en de karakteristieke geur van dennenbomen. Maar voor het eerst sinds jaren hebben we geen kerstboom staan aangezien we bijna overgaan naar onze nieuwe woning. Een gemis aan sfeer, maar ook aan stofzuigen en naalden tussen je tenen.

Nu we het nieuwbouwhuis bijna in kunnen, zijn we ook door onze financiële reserves heen. Keuken ka-ching, badkamer ka-ching en de televisie eyecatching, aangezien deze 75 inch groot is. Mijn vriendin vond dit formaat vrij fors maar heb haar uitgelegd dat het niet om het formaat gaat maar wat we er mee doen. En dat is belachelijk veel uren naar loeren.

Mijn vrijgevige en sociale familieleden lijken deze financiële knieval aan te voelen en hebben ons twee tegoedbonnen gegeven voor de bioscoop. De website pakt de vouchercodes niet, waardoor ik telefonisch contact op moet nemen en zelfs de VIP stoelen kan fixen zonder bij te betalen. Galant als ik ben, biedt ik aan om te rijden zodat mijn charmante deerntje ook eens een borreltje kan nuttigen in de stad. Onze vaste gratis parkeerplaats is inmiddels verbouwd tot tuintje waardoor we mijn stalen ros moesten stallen in de diepe krochten van Q-park.

Eenmaal binnen in de bioscoop moesten we nog wel twee 3D brillen kopen, anders kijk je net zo wazig naar het scherm als Steve Urkel of Bart Chabot zonder bril. Mijn vriendin wees me op het feit dat we er hier thuis nog tien van hebben liggen. Ik beaamde dat dat nog niet voldoende was om een bioscoop te beginnen en legde drie euro op de balie.

Vervolgens een dubbelfris voor mijn meissie aangeschaft, ja aangeschaft, aangezien de prijslijst van de bioscoop net zo spectaculair is gestegen als de woningmarkt. Daarna richting zaal zes gestruind en plaatsgenomen in de ruime zetel. Met mijn vriendin rechts en een overenthousiaste puber met een bakkie popcorn links van me ging ik onderuit gezakt de reclames tegemoet.

“De bioscoopbon, het leukste cadeau in het donker”. Nou geloof me…een blinde denkt daar echt anders over. En An en Eefje zouden destijds ook niet staan te popelen voor een bioscoopbon. Terwijl de film Jumanji met mijn jeugdheld Danny DeVito begint, fantaseer ik nog even door over wat ik liever in het donker zou doen. Alwaar ik wordt verstoord door het sompige geknaag van het pokdalige pubertje aan de goudgele popcorn. Halverwege de, naar mijn mening zeer komische film, kon ik een kwartier in de rij staan om mijn portemonnee leeg te schudden voor een bakje zoute popcorn, zakje M&M’s, een aquarius lime en alweer een dubbelfris.

Na een romantisch avondje samen schuifelden we na afloop langs de stoeltjes richting de uitgang. Nog even 12 euro aftikken voor het parkeren van mijn bijna net zo waardevolle bolide en 25 euro voor de oppas, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mijn televisie er na 15 filmpjes al wel uit heb en dat “het leukste cadeau in het donker” bij mij in de slaapkamer te vinden is!