Vier en half jaar geleden heb ik de overstap van Philadelphia naar PJG gemaakt. Ik kwam als pak ‘m beet achtste werknemer binnen en heb er vervolgens nog minstens 52 de hand mogen schudden alvorens we nu 5 jaar bestaan.

Ooit begonnen met een opleiding tot laborant aangezien ik vuurwerk en de lessen scheikunde van docent Gooiker op het Veluws College Mheenpark helemaal geweldig vond. Simpele proefjes die al snel uitdraaide op mierenzuur snuiven en fikkie steken met de brander. De keuze voor laboratorium techniek was net zo’ n impulsieve actie als de gemiddelde tweet van Trump, het emotionele sms’je die je in een dronken bui toch nog even naar je ex stuurt en de huis, tuin en keuken oplossingen van “Buurman en Buurman”. Waarschijnlijk allemaal bedacht met hetzelfde intellect maar met elk zijn eigen desastreuze uitkomst.

Na deze foutieve keuze heb ik mijn gevoel voor proefjes, geld en faam volledig aan de kant geschoven. En niet met mijn hart maar met verstand gekozen voor een opleiding in de zorg, aangezien je dan bij dertig vrouwen in de klas komt te zitten. Je voelt je toch de “Hugh Hefner” van de Molendwarsstraat (SPW), de Casanova van Windesheim (SPH) oftewel het haantje in de ren met dertig weer(ga)loze kippetjes. Na drie volle dagen weet je wel beter en nijg je zelfs naar een lange opname in een blijf-van-mijn-lijfhuis dan wel naar een stuk touw. Je voelt je net als na het eten bij de McDonald’s, leeg en vies, door alle roddels die je tot je krijgt. En weet voor een gezonde puber van 17 opeens alles over make-up, tampons en dat Nick Carter de lekkerste van Backstreet Boys was. Wat dat betreft is een mix van man en vrouw wel net zo gezond en mogen mijn mannelijke collega’s bij PJG hun handjes dichtknijpen met zo’ n brok testosteron als ik.

Al voordat mijn schoolcarrière ten einde kwam liep ik na een goed avondje doorhalen in Bathmen op maandag het kantoor van mijn destijds manager en huidig directeur binnen. Niet wetende dat ik met mijn brakke hoofd meteen een contract mocht ondertekenen aangezien het puur informatief zou zijn. Net alsof je het VVV kantoor binnen paradeert voor informatie over de plaatselijke klompenpaden en vertrekt met een fulltime contract als baliemedewerker.

Nu we met het bedrijf vijf jaar bestaan was er een groot feest met alle betrokkenen. We begonnen met een interview en spreker en na 19.00 mochten wij net zoals alle weggebruikers ook weer gewoon volgas. Je weet dat het verstandig is om de rem er op te houden met zakelijke jubilea maar laat je na tien bier toch verleiden om mee de stad in te gaan. Net als Eva die de appel niet kon weerstaan of Ron Jeremy de pruim. Met een klein groepje ambtgenoten trotseer ik de uitsmijter en wordt na een kleine tien minuten omgeroepen voor de karaoke. Om vervolgens het nummer “vrienden voor het leven” vol passie mee te blèren aangezien “I’ll never break your Heart” (maar wel het gehoor) van de Backstreet Boys voor mijn neus werd weggekaapt en ik zelfs voor deze ene keer niet die knappe Nick Carter kon zijn.