Na een vrij hectisch jaar waarin we hebben moeten wennen aan het ouderschap en het wegcijferen van jezelf, had ik drie weken vakantie ingepland om even bij te tanken. Of nou ja drie? Eerst een week vrijwilligers werk bij SJW Peco en vervolgens oppassen op mijn enthousiaste dochter “Nova” aangezien de opa’s en oma’s heerlijk van hun welverdiende vakantie aan het genieten waren.

Collega’s en vrienden hebben de behoefte om me te corrigeren als ik benoem dat ik thuis op mijn dochter heb opgepast. Wellicht dat hun kinderen zich als ware mannequins met een gezonde dosis smetvrees door het huis manoeuvreren. Maar dat dappere deerntje van ons manifesteert zich als finetunede combinatie tussen Jhonny Knoxville, de Tasmanian Devil en Scooby Doo. Ze gaat nieuwsgierig op onderzoek uit, klimt op elk wankel object, likt aan alles alvorens ze het in haar mond stopt en als ze naar bed moet lijkt het er op dat orkaan Dorian niet alleen op de Bahama’s heeft huis gehouden. Naar mijn weten is dit een gezonde vorm van exploreren. Maar wellicht dat ik me vergis en is onze dochter ons als ouders zat en heeft ze suïcidale neigingen die ik constant pareer. In dat geval vrij frustrerend voor haar als je één doel hebt waarbij je constant gedwarsboomd wordt, net als Boris Johnson met de Brexit of Wile E. Coyote die Roadrunner tot in lengte der dagen niet te pakken krijgt.

Naast de gezellige uitjes met mijn dochter naar Malkenschoten, geitenboerderij De Wolf en De Levenstuinen van Groothontschoten in Teuge heb ik één dag voor mezelf uit kunnen stippelen, althans tot een uur of vijf aangezien er ook gekookt moet worden.

In de ochtend ben ik naar Zwolle gereden om de film IT 2 te bekijken. Vijf euro voor een ochtendvoorstelling is geen geld, alleen komt er na een drie uur durende film 8 euro aan parkeerkosten bij. Dat is net als een zwangere prostituée die een laag tarief hanteert rond lunchtijd en na afloop 30 euro extra vraagt voor het gebruikte condoom en glijmiddel.

Even snel langs de MAC me grenzeloos vol  proppen met junkfood. Om vervolgens verzadigd mijn jeugdherinneringen op te halen in het Bonami Spelcomputer museum. Remi door de paden van het kunstkabinet struinen, in mijn eentje duckhunt spelen en solo swingen op een danscomputer. Wat dat betreft kwam het gevoel van eenzame puber weer helemaal naar boven! Na een uur flipperen, schieten en skiën kon ik mijn korte gevoel van vakantie gedag zeggen. Als hoogte punt stuiterde onze dochter op mijn laatste “vakantiedag” vanaf een ophoging van pak hem beet dertig centimeter naar beneden. Tranen, knuffel, kus en weer door. Totdat ze de volgende dag naar haar polsje greep. Dokter gebeld, ziekenhuis in en vier uur later met gips weer naar buiten. Haar polsje gebroken en vervolgens mijn hart. Had ik maar beter opgepast!