Daar waar de doorsnee Nederlander zich de afgelopen week bij het warmte record terug had getrokken in zijn potdichte woning. Heeft dit dikkerdje, met zijn forse torso, zich in het zweet gewerkt om de verhuizing van zijn gezin soepel te laten verlopen. Na dertig mooie jaren heb ik afscheid genomen van mijn oude woning, de zorgzame buren en Apeldoorn als gemeente. Naast de bank, het bed en overige praktische zaken neem ik in mijn hoofd een veelvoud aan dierbare herinneringen mee uit mijn ouderlijk huis.

Afscheid nemen van een bepaalde periode in je leven, spullen, dierbaren of cliënten is voor mij iets afgrijselijks. Het geeft een verstikkend gevoel en om deze reden neem ik dan ook bijna nooit afscheid. Zo heb ik 17 oud cliënten waar ik nog geregeld op de koffie ga, blijf ik hangen in mijn puberteit en heb naast mijn vaste relatie met nog twaalf andere meisjes verkering, aangezien die vanaf hun veertiende niets meer van me hebben gehoord. Zelfs bij het doortrekken heb ik de ziekelijke behoefte om toch nog even achterom te kijken naar mijn behoefte. Mocht u deze behoefte ook hebben, dan is mijn behoefte wellicht minder ziekelijk als geschetst. Maar dit behoeft geen uitleg.

Aangezien er al een paar maand een verkocht bord in de voortuin stond kon ik er dit keer niet om heen. Her en der een handje, een biertje bij de buren en een koude blik naar het eigenaardige gezinnetje dat werkelijk in geen enkele buurt past. Ga ik mijn oude buurtje toch wel missen. Naast de privacy en het anonieme bestaan zorgde een van de buurjongens, uit dat eigenaardige gezinnetje, destijds wel voor de nodige sensatie in de straat. Van Politie en ME voor de deur tot aan doodsbedreigingen naar mij en mijn broertje toe. Niet heel indrukwekkend aangezien ik twee koppen groter ben, maar het gegeven dat hij in een psychose zat maakte het wel wat spannend. Van deze straatmaat had niemand destijds een hoge pet op. Slechte opvoeding, drugs gebruik en een flinke rugzak. Na zijn 25ste is hij van 10 hoog naar beneden gesprongen. Alles gebroken, maar de val overleeft. Je gunt het niemand, maar hij heeft iedereen wel het ongelijk bewezen. Wellicht wat drastisch, maar hij heeft wel laten zien dat hij goed terecht is gekomen. En nu hopen op een florissante toekomst, want die gun ik iedereen.

En nu heb ik na al die jaren ook eindelijk het gevoel dat ik goed terecht gekomen ben. Naast een prachtige vrouw en enthousiaste baby, krijg ik nu ook de buurt waar ik al dertig jaar van mocht dromen. Sociaal, alert, behulpzaam en nog voor we de woning betrekken staat er een buurtbarbecue gepland. Maar misschien is het beter om dit aan me voorbij te laten gaan en de kluizenaar van de buurt te worden. Het scheelt me op termijn een hoop kleffe handjes en ongemakkelijke momenten van afscheid. Maar met mijn “FOMO” (Fear Of Missing Out) is dit een hele zware opgave. Daarom kan ik zelf beter op tijd tussen de planken duiken, zodat het afscheid geheel eenzijdig blijft!